Η συγγραφέας Βέσελα Λιουτσκάνοβα: "Το καλύτερο πράγμα στη ζωή είναι η αγάπη"

Η Βέσελα Λιουτσκάνοβα είναι γόνιμος Βουλγάρα συγγραφέας. Το έργο της περιλαμβάνει πάνω από 30 βιβλία. Είναι κάτοχος πολλών βραβείων, έχει 27 βραβευμένα διηγήματα, ενώ το βιβλίο της "Πελαργοί στον πάγο" διακρίθηκε από την έκδοση "Χρήστο Γ. Ντάνοφ". Τα ενδιαφέροντα φανταστικά έργα της διακρίθηκαν με το έγκυρο διεθνές βραβείο Eurocon και το βουλγαρικό Graviton. Δικά της έργα μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούργιο της βιβλίο. Πρόκειται για ένα οικογενειακό μυθιστόρημα με τον τίτλο "Η ζωή – σύντομη και παράλογη". Περισσότερες λεπτομέρειες θα μάθουμε από την συνάδελφο Βενέτα Παυλόβα, η οποία συνομίλησε με την συγγραφέα.

Μια φορά και έναν καιρό… Έτσι αρχίζει το βιβλίο, ως παραμύθι. Σε συναρπάζει και δεν σε αφήνει, αν δεν γυρίσεις και την τελευταία σελίδα της συναρπαστικής ιστορίας της οικογένειας Μπέλεβι που αρχίζει από τα τέλη του 19 και φτάνει ως τις αρχές του 21 αιώνα. Η υπόθεση είναι πλούσια σε πρόσωπα, σκηνές, δραματικές αλλαγές και ελπίδες. Ρωτάμε την Βέσελα Λιουτσκάνοβα ποια προσόντα πρέπει να έχει ένας συγγραφέας οικογενειακού μυθιστορήματος;

Το εξώφυλλο του 'Η ζωή – σύντομη και παράλογη'

Το εξώφυλλο του 'Η ζωή – σύντομη και παράλογη'

"Να έχει μεγάλη πείρα της ζωής", μας απαντάει. "Να γνωρίζει πολύ καλά αυτά, για τα οποία θέλει να γράψει. Συνήθως αυτά τα βιβλία τα σκέφτεται κανείς πολύ χρόνο, προτού να ξεκινήσει την συγγραφή, και κάπως μόνα τους συντάσσονται, χωρίς ο συγγραφέας να τα έχει μελετήσει από πριν. Η ίδια η συγγραφή γίνεται πολύ πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Τα πράγματα που περιγράφω μέσα στο βιβλίο μου, τα ξέρω από τότε που ήμουν σε ηλικία 20 χρόνων. Πάντοτε έλεγα: θα καθίσω μια μέρα και θα γράψω αυτήν την ιστορία. Τα χρόνια κυλούσαν, έγραψα διάφορα άλλα, αλλά αυτή η ιστορία ήταν μέσα μου, και όσο περνούσε ο καιρός, οι εικόνες γινόντουσαν όλο και πιο καθαρές, και οι ήρωες – όλο και πιο ζωντανοί. Έτσι ήρθε η στιγμή να καθίσω και να γράψω ολόκληρη την ιστορία. Αυτό έγινε πέρυσι, στην 1η Ιανουαρίου. Και όταν έγραψα τις πρώτες σειρές, ο λόγος άρχισε να ρέει μόνος του. Προσπάθησα να απομονωθώ από τον γύρω κόσμο, γιατί το βιβλίο απαιτούσε ένα βλέμμα πίσω στο χρόνο και χρειαζόμουν να συγκεντρωθώ".

Στην ουσία, το μυθιστόρημα προσφέρει μια αίσθηση αυθεντικότητας, τα γεγονότα που περιγράφει, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Έτσι και ήταν στην πραγματικότητα. Οι τέσσερις αδελφοί Μπέλεβι, τους οποίους συναντάμε ήδη στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, έχουν πραγματικά πρότυπα στη ζωή, ένας από αυτούς ήταν ο παππούς της Βέσελα Λιουτσκάνοβα. Η ίδια δεν τους γνώρισε, ωστόσο έχει ακούσει πολλά γι’ αυτούς. Γνωρίζει τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

"Για μένα ήταν δύσκολο να γυρίσω πίσω στα χρόνια, περίπου μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, τη δεύτερη δεκαετία του 20 αιώνα, όταν αυτά τα αδέλφια ξεκίνησαν τη μεγάλη τους εμπορική δραστηριότητα ως έμποροι σιτηρών. Αυτό που πάντα μου άρεσε, ήταν η εντολή του πατέρα τους, ο οποίος τους έλεγε: "Εγώ με τον ίδιο τρόπο σας έμαθα και τους τέσσερις• αν δεν είσαστε μαζί, θα γίνετε οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές ο ένας του άλλου". Και τα τελευταία του λόγια είναι πάντα να εργάζονται μαζί και οι τέσσερις".

Ο πλούτος και η επιτυχία όμως είναι κάτι το προσωρινό. Η Βουλγαρία εισέρχεται στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ οι δύσκολες στιγμές, οι δοκιμασίες, όπως ισχυρίζεται η Βέσελα Λιουτσκάνοβα, απρόοπτα βγάζουν στη φόρα διάφορα προσόντα ή ελαττώματα στους ανθρώπους.

"Στην περίπτωση αυτή ο πόλεμος αλλάζει ριζικά έναν από τους αδελφούς και τον οδηγεί σε ηθική και σωματική καταστροφή, συνεχίζει η συγγραφέας. Ενώ έγραφα το μυθιστόρημα δεν το ήξερα, αλλά αργότερα έμαθα, ότι ο τζόγος ήταν ένα από τα μέσα θεραπείας της κατάθλιψης. Το φάρμακο λοιπόν τους στοιχίζει πολύ ακριβά. Αυτός εμπλέκεται με τον τζόγο, παίρνει χρήματα από το κοινό ταμείο, και το αποτέλεσμα είναι αυτό να τους οδηγήσει σε πτώχευση. Ο ίδιος μάλιστα ήταν τόσο πληγωμένος εξαιτίας του πολέμου, που έβλεπε στον γιο του μόνο καπνιστό κρέας. Για ένα διάστημα μάλιστα δεν ήθελε να αγγίξει τη γυναίκα του, για να μην γεννήσει εκείνη έναν ακόμη γιο που πάλι θα γινόταν καπνιστό κρέας".

Απέκτησαν όμως και δεύτερο γιο, ο οποίος ήταν προικισμένος με σπάνιο χάρισμα – να βλέπει στο μέλλον. Σαν παιδί ακόμα ήξερε ότι θα μοιράζει αγάπη με τους στίχους που θα γράψει, ότι θα φύγει απ’ τον κόσμο νέος στον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά θα ξαναγεννηθεί στο γιο του, και εκείνος, με τη σειρά του, επίσης θα προβλέπει το μέλλον. Αυτό θα τον βοηθήσει να βρίσκεται πάντα στο σωστό μέρος την σωστή ώρα, να πετύχει ση ζωή και να βοηθά τους συγγενείς του.

"Εγώ επίσης πιστεύω στην μετεμψύχωση", ομολογεί η Βέσελα Λιουτσκάνοβα. "Και πάντα θεωρούσα ότι όλοι μας είμαστε απλά συνδετικοί κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Πίσω μας προϋπήρξαν πολλοί άνθρωποι, μπροστά μας είναι τόσοι άλλοι που θα γεννηθούν και ο καθένας μπορεί να απεικονίσει πιστά κάποιον απ’ αυτούς που ήδη έζησαν. Γιατί υπάρχει η Αυτού Μεγαλειότητα το γονίδιο. Άλλωστε αυτό εννοούσα και στα βιβλία μου για την κλωνοποίηση του χρόνου, αυτό το παιχνίδι των γονιδίων που μπορεί να επιφέρει την πλήρη επανάληψη ενός ατόμου. Όχι μόνο σαν εξωτερικώτητα, ανάστημα, αλλά και σαν χαρακτήρα".

Ποια είναι η αξία της ζωής - σύντομη και παράλογη;
"Το πιο σπουδαίο για μένα είναι η αγάπη. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι αγαπημένοι, να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όταν κάποιος περιπέσει σε κίνδυνο, ο άλλος να του δώσει χέρι βοηθείας, να τον σώσει. Αυτό αφορά κατ’ αρχήν τις ανθρώπινες σχέσεις. Βέβαια, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα".

Μετάφραση: Αλεξέι Σταμπολώβ

Διαδώστε

Η συγγραφέας Βέσελα Λιουτσκάνοβα: "Το καλύτερο πράγμα στη ζωή είναι η αγάπη"

Περισσότερα στην κατηγορία

Συνάντηση των μελών της νέας αποστολής στην Ανταρκτική

25η Οκτωβρίου – Ημέρα Ατόμων με Χαμηλό Ανάστημα

Σταματούν σιδηροδρομικές διαδρομές στην ΒΑ Βουλγαρία

Το WWF Βουλγαρίας εφιστά την προσοχή στην προστασία των αρκούδων