Δαμασκός – Τουρκία - το προσφυγικό κέντρο στο Έλχοβο – το προσφυγικό κέντρο στην Σόφια – το Οσίκοβο στη Ροδόπη. Ο δρόμος του Ομάρ, ζαχαροπλάστη, του Γιουσεϊφ, ράπτη, και του Ράφι, ανειδίκευτου εργάτη, και των οικογενειών τους είναι μακρύς. Δρόμος από την φρίκη του πολέμου προς το μέλλον, στο οποίο έχουν πάψει να πιστεύουν.

Αυτές οι οικογένειες έχουν στρέψει όλη την προσοχή τους προς την Δυτική Ευρώπη – την Γερμανία, την Δανία, την Φινλανδία. Ζουν με την σκέψη να φύγουν από εδώ. Να φύγουν εκεί, όπου θα βρουν δουλειά, όπου θα βρουν δυνατότητες.

"Εδώ ούτε εσείς δεν μπορείτε να βρείτε δουλειά. Να πάρουμε την δική σα δουλειά;" ρωτάει ο Ομάρ και συνεχίζει: "Στην Δαμασκό ήμουν ζαχαροπλάστης, ενώ η γυναίκα μου – δασκάλα. Είχα διαμέρισμα, αυτοκίνητο, χρήματα, ζωή". Η κόρη του Ναταλί είναι 9 χρονών.

Ο πατέρας του Μοάζ και της Μαράμ – Ράφι είναι Παλαιστίνιος, που και στην Συρία έμενε σε προσφυγικό κέντρο. Τώρα μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε σε μικρό κτίριο στην αυλή του τοπικού τζαμιού.

Ο Γιουσέφ και η γυναίκα του μένουν στον Μουσταφά. Ο ίδιος και η γυναίκα του όχι μόνο έχουν στεγάσει αυτήν την οικογένεια, αλλά και τους βοηθούν στην ανεύρεση προσωρινής δουλειάς, τους δίνουν τροφή και χρήματα. Ρωτάμε τον Μουσταφά τι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να στεγάσει στο σπίτι του άγνωστη οικογένεια, που ήρθε από τόσο μακριά και αυτός απαντά: "Οι δικοί μου επίσης είναι μακριά, δουλεύουν στο εξωτερικό. Και αυτοί εδώ είναι παιδιά κάποιου. Ξέρω τι είναι να είσαι μακριά και πόσο δύσκολο είναι". Γι' αυτό τους φροντίζει. "Υπάρχει κατανόηση μεταξύ μας", λέει ο Μουσταφά. Ο Γιουσέφ μας διηγείται για την Συρία. Είδαμε φωτογραφίες του γκρεμισμένου σπιτιού του. Το ένα βράδυ τρώμε βουλγαρικά φαγητά, το άλλο – συρικά. Απλώς όλοι αυτοί ζουν μαζί.

Όταν μαθαίνει από την τηλεόραση για την κρίση των προσφύγων στα τέλη της περασμένης χρονιάς, ο χότζας του χωριού Οσίκοβο Τζεβντέτ έρχεται σε επαφή με τον μουφτή της Σόφιας και του λέει πώς θέλει να βοηθήσει. Μερικοί από τους ντόπιους δεν συμφώνησαν το παλιό σχολείο να μετατραπεί σε προσφυγικό κέντρο, αλλά στην αυλή του τζαμιού υπάρχει άδειο κτίριο, όπου μπορεί να στεγαστεί μια οικογένεια. Στις αρχές της χρονιάς, όμως, τρεις οικογένειες λαμβάνουν ανθρωπιστικό καθεστώς και πρέπει να εγκαταλείψουν το κέντρο στην Όβτσα κούπελ, Σόφιας. Και αναζητούν για βοήθεια τον μουφτή Σόφιας. Ο ίδιος επικοινωνεί με τον Τζεβέντ χότζα. Και έτσι ανταποκρίνονται δύο οικογένειες από το Οσίκοβο – του Μουσταφά και του ντόπιου γιατρού, ενώ η τρίτη οικογένεια εγκαθίσταται στην αυλή του τζαμιού.

Οι Σύριοι πρόσφυγες, όμως, δεν μπορούν να καθησυχάσουν. Βρήκαν κατανόηση και φιλοξενία στο χωριό της Ροδόπης, αλλά θέλουν να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Αλλά η Ευρώπη έκλεισε τα σύνορά της και θέλει βίζες για τα άτομα με ανθρωπιστικό καθεστώς. Το ονειρευμένο προσφυγικό καθεστώς, με το οποίο έχουν το δικαίωμα να πάνε στο εξωτερικό, λαμβάνουν λίγοι.

Ο Μουσταφά θεωρεί, πώς είναι καλύτερα για τον Γιουσέφ και τους υπόλοιπους να φύγουν, αλλά η παράνομη διάσχιση των συνόρων κοστίζει από 500 μέχρι 1.000 ευρώ. Οι ντόπιοι συμμερίζονται, ότι θα βοηθούσαν τις συριακές οικογένειες να περάσουν μέσω της κορυφογραμμής της Ροδόπης. Φοβούνται, όμως, ότι στην Ελλάδα θα τους πιάσουν και τότε η κατάστασή τους θα γίνει ακόμη ασχημότερη.

Οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μιλάνε για την Συρία και για την φρίκη του πολέμου. Δεν επιθυμούν επίσης η συζήτηση με τους ίδιους να ηχογραφηθεί και να φωτογραφηθούν. Συγγενείς τους έχουν μείνει στην Συρία και δεν θέλουν να τους προκαλέσουν προβλήματα εάν τυχαία οι αρχές αναγνωρίσουν φωτογραφίες τους. Μετά την συνομιλία αυτή ο Ομάρ καλεί τον εκπρόσωπο της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας στο σπίτι του – στο προσωρινό σπίτι του στην Ροδόπη. Και ζητά συγνώμη, για το ότι είναι τόσο στενό και φτωχό.

"Πολλά προβλήματα υπάρχουν στη χώρα σας, αλλά ο λαός είναι πολύ καλός. Πάντα θα σας είμαστε ευγνώμονες", λέει ο Ομάρ. Μετά σηκώνεται και πηγαίνει στο τζαμί για προσευχή. Προσευχή για το μέλλον, στο οποίο έχει σταματήσει να πιστεύει.