Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ Ανδρών στην Πολωνία, οι αθλητές της διοργανώτριας χώρας κέρδισαν άξια τον τίτλο. Στο μαραθώνιο βόλεϊ, που διήρκεσε τρεις εβδομάδες, συμμετείχε και η εθνική ομάδα της Βουλγαρίας, αλλά δυστυχώς δεν έκανε ικανοποιητική εμφάνιση. Με τη 14^η θέση που πήραν στη διοργάνωση, οι Βούλγαροι βολεϊμπολίστες έδωσαν αφορμή για σκέψη πάνω στο μέλλον του επαγγελματικού αθλητισμού στη Βουλγαρία.

Η απογοητευτική παρουσίαση της Βουλγαρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Πολωνία στην ουσία ήταν αναμενόμενη. Και κανείς δε θα έκανε τραγωδία από αυτό, εάν η Βουλγαρία δεν είχε μακροχρόνιες παραδόσεις στο βόλεϊ. Η εθνική μας ομάδα βόλεϊ ανδρών πήρε την 4^η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο του 2012. Για πολλά χρόνια η ομάδα ήταν ανάμεσα στις καλύτερες στην Παγκόσμια Λίγκα Βόλεϊ. Οι επιτυχίες των αθλητών μας μετέτρεψαν το βόλεϊ σε ένα από τα δημοφιλέστερα και τα πιο αγαπημένα αθλήματα στη Βουλγαρία. Τα καλά αποτελέσματα όμως περιορίστηκαν στην εθνική ομάδα, ενώ το εγχώριο πρωτάθλημα βόλεϊ παρέμεινε ασήμαντο και βαρετό. Και όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο τους νόμους του επαγγελματικού αθλητισμού, ξέρουν ότι η μόνιμη επιτυχία οφείλεται σε μακροπρόθεσμη στρατηγική και σταθερή εργασία με τα παιδιά και τους εφήβους. Η κρίση στο βουλγαρικό βόλεϊ ανδρών είναι καλά γνωστή και σε άλλα αθλήματα. Ο λόγος, βεβαίως, είναι η έλλειψη χρημάτων. Το γεγονός αυτό όμως δεν εξαντλεί το θέμα.

Σε συνθήκες κρίσης είναι εντελώς φυσικό να κοιτάξουμε πίσω και να συγκρίνουμε την κατάσταση του βουλγαρικού αθλητισμού με την περίοδο του «ανεπτυγμένου σοσιαλισμού». Τότε, ως πριν από 25 χρόνια, ο αθλητισμός ήταν κρατική πολιτική και οι αθλητικές ομοσπονδίες λειτουργούσαν με κρατική χρηματοδότηση. Σήμερα, 25 χρόνια αργότερα, στη Βουλγαρία δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη πολιτική όχι μόνο για την ανάπτυξη του επαγγελματικού αθλητισμού, αλλά και για τη δημιουργία κινήτρων για τον μαζικό αθλητισμό, ιδιαίτερα ανάμεσα στα παιδιά. Οι αθλητικοί παράγοντες από χρόνια επιμένουν για φορολογικές ελαφρύνσεις για τους χορηγούς, αλλά τα αιτήματά τους δεν ακούγονται. Και τα αποτελέσματα δεν καθυστέρησαν – στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Σεούλ του 1988 η Βουλγαρία κέρδισε δέκα τίτλους και πήρε την τέταρτη θέση στην κατάταξη των χωρών με τα περισσότερα μετάλλια. Στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο του 2012 οι Βούλγαροι αθλητές κέρδισαν μόλις δύο μετάλλια – ένα αργυρό και ένα χάλκινο.

Οι ειδικοί είναι της γνώμης ότι ο λόγος για την καταστροφή δεν είναι η έλλειψη νέων ταλέντων, αλλά η έλλειψη ταλαντούχων προπονητών και συνεπούς εργασίας των ομοσπονδιών με τις νέες ελπίδες. Οι καλοί Βούλγαροι προπονητές από χρόνια δουλεύουν στο εξωτερικό και προετοιμάζουν ξένα ταλέντα σε αθλήματα, στα οποία η Βουλγαρία έχει μακροχρόνιες παραδόσεις. Το τελευταίο ισχύει τόσο για το βόλεϊ, όσο για τη ρυθμική γυμναστική, για την άρση βαρών, ακόμη και για το ποδόσφαιρο. Κανείς δε θέλει η μικρή Βουλγαρία να είναι κορυφαίο έθνος στον επαγγελματικό αθλητισμό. Είναι όμως κρίμα να χάσεις ήδη κατεκτημένες θέσεις λόγω ανικανότητας και έλλειψης διορατικότητας. Φαίνεται ότι το χάος, στο οποίο ζούμε, έχει μεταφερθεί μόνιμα και στον αθλητισμό.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα