Οι υποψήφιοι βουλευτές υπόσχονται φθηνό ηλεκτρικό, μεγάλες συντάξεις, μεγάλους μισθούς, επιδόματα μητρότητας, ακμάζουσα βιομηχανία, και μοντέρνα υγεία… Δε λένε όμως από πού θα πάρουν χρήματα για όλα αυτά.Παράλληλα με το καλά γνωστό ρεπερτόριο – κριτικές απέναντι στον πολιτικό εχθρό και ένδειξη φροντίδας για τους φτωχούς και τους αδικημένους, οι υποψήφιοι βουλευτές υπόσχονται και υπόσχονται. Οι περισσότερες υποσχέσεις τους είναι ανέφικτες και τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Φιλελευθεροποίηση σε όλους τους κλάδους – από την ενέργεια, μέχρι την υγεία και την παιδεία, δωρεάν θερμομόνωση πολυκατοικιών και επιδόματα θέρμανσης για μισό εκατομμύριο Βουλγάρους, εφαρμογή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, προοδευτικό φόρο εισοδήματος, κίνητρα για τα βουλγαρικά προϊόντα και τους Βουλγάρους παραγωγούς, παροχή ηλεκτρικού ρεύματος για όλους τους Βουλγάρους, ακόμη και στα μικρότερα χωριά. Αυτές είναι κάποιες από τις συχνότερες υποσχέσεις των πολιτικών κομμάτων. Άλλες υποσχέσεις τους είναι δωρεάν υπολογιστή ταμπλέτα για κάθε μαθητή, αποκατάσταση της στρατιωτικής θητείας και καθιέρωση της υποχρεωτικής ψηφοφορίας. Οι πολιτικοί υπόσχονται επίσης «ριζικές μεταρρυθμίσεις» στο δικαστικό σύστημα, στην ασφάλεια, στον ενεργειακό κλάδο, στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στην υγεία, στον κοινωνικό τομέα.

Η ειδικός στην πολιτική ψυχολογία Αντοανέτα Χρήστοβα, διευθύντρια του Ινστιτούτου Μελετών Πληθυσμού και Ανθρώπου στη Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών, σχολιάζει τις υποσχέσεις και δίνει εξήγηση γιατί δεν μπορεί να γίνει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στα αριστερά και τα δεξιά μηνύματα :

«Αυτές οι υποσχέσεις ακούγονται έτσι όπως είναι στις σκέψεις και τις ψυχές των Βουλγάρων, λέει η ψυχολόγος. Η εκπλήρωση όλων των υποσχέσεων αυτών είναι απαραίτητη, γιατί στη Βουλγαρία κατά την περίοδο της μετάβασης τα πράγματα δε συνέβησαν με τον καλύτερο τρόπο σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ανάπτυξης. Η διατύπωση των υποσχέσεων ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κράτους. Άλλο θέμα είναι τι υπάρχει πίσω από τις υποσχέσεις αυτές. Πίσω από κάθε υπόσχεση πρέπει να στέκεται προσωπικότητα με κύρος, η οποία με τη δική της βιογραφία να εγγυάται ότι η υπόσχεση έχει αξία και θα εκπληρωθεί. Πρέπει να στέκεται και πολιτικό κόμμα, το οποίο με την ιδεολογία του να μας δώσει τον τρόπο με τον οποίο θα εκπληρωθεί η υπόσχεση. Για παράδειγμα, η Αριστερά θα πει ότι η αύξηση των μισθών μπορεί να γίνει με ανακατανομή πόρων και αύξηση των φόρων, ενώ η Δεξιά θα υπόσχεται μείωση των φόρων, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο κίνητρα στις επιχειρήσεις. Σ’ αυτή τη βάση, οι δύο ιδεολογίες μπορούν να συγκρουστούν και οι εκπρόσωποί τους να μας πείσουν να τους πιστέψουμε ή όχι. Οι ίδιοι οι πολιτικοί όμως σπάνια μιλάνε με τις αρχές του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού. Όταν δίνουν υποσχέσεις, προσπαθούν να μιλάνε με πραγματιστικό τρόπο. Τις διατυπώνουν όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένα. Οι υποσχέσεις των πολιτικών στρέφονται στα προβλήματά μας. Χωρίς τον συγκεκριμένο τρόπο, με τον οποίο μπορούν να εκπληρωθούν όμως, οι υποσχέσεις χάνουν τη σοβαρότητά τους και γίνονται ανέφικτες. Γι’ αυτό ακούγονται επιπόλαια. Για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών με τις υποσχέσεις τους, είναι απαραίτητες συστηματικές προσπάθειες εκ μέρους των πολιτικών δυνάμεων για προσέλκυση εμπειρογνωμόνων στα επιτελεία τους.», θεωρεί η Αντοανέτα Χρήστοβα.