Η σύγχρονη ιστορία της Βουλγαρίας είναι μια σειρά από περιπλανήσεις με στόχο την αναζήτηση του μεγάλου αδερφού και του σωτήρα.

Στους δυο παγκόσμιους πόλεμους το ρόλο του μεγάλου αδερφού έπαιξε το Βερολίνο, στην συνέχεια η Μόσχα και σήμερα οι Βρυξέλες. Η αναζήτηση του σωτήρα συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, παρά το ότι η Βουλγαρία είναι μέλος, αν και το πιο φτωχό, της πιο πλούσιας λέσχης του κόσμου. Στην πορεία των ετών ο σωτήρας έπαιρνε διάφορες μορφές πολιτικών και κομμάτων- μιας χρήσης, ένας από τους οποίους έλαμπε με μια ιδιαίτερη, ευγενική λάμψη. Θα τον είχαμε λησμονήσει, αλλά η Αγία Σύνοδος, της εκκλησίας της Βουλγαρίας αποφάσισε να μας θυμίσει την παρουσία του.

Ο Συμεών Σαξκομπουργκότσκι (Simeon Borisov Saxe-Coburg-Gotha ) εισέβαλε στην πολιτική σκηνή της Βουλγαρίας το 2001, υποσχέθηκε ευημερία μέσα σε 800 ημέρες κι εμείς τον διαλέξαμε για πρωθυπουργό. Από τότε κιόλας, πολλοί ήταν αυτοί τους οποίος ξένιζε η προϊστορία του. Ενθρονισμένος μετά τον θάνατο του πατέρα του Μπορίς του Γ’, αν και ποτέ του δεν βασίλεψε, ούτε και παραιτήθηκε του τίτλου του, ο ευγενής επέστρεψε μετά από χρόνια εξορίας για να αναλάβει την πρωθυπουργία της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Η μοίρα του δεν διαφέρει πολύ από αυτήν των υπόλοιπων ‘’σωτήρων’’- μετά από μια αποτυχημένη τετραετή πρωθυπουργία, ο βασιλιάς ξεχάστηκε, η ευημερία, την οποία υποσχέθηκε, δεν ήρθε ποτέ, αλλά από την προηγούμενη εβδομάδα ο τσάρος- ρεπουμπλικάνος βρίσκεται και πάλι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Διότι η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε, ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα πρέπει να αναφέρεται, σε όλες τις τελετές και προσευχές στις εκκλησίες, δημόσιες ή ιδιωτικές, σαν ο τσάρος των Βούλγαρων.

Με τον τρόπο αυτό η κρίση προσωπικότητας, η οποία συνοδεύει την Βουλγαρία εδώ και δεκαετίες, ζει μια νέα στιγμή ανόδου. Διότι το να μιλάμε για τσάρο των Βούλγαρων, έχοντας δημοκρατία, είναι, το λιγότερο, παράλογο. Σχετικά λογική ήταν η αντίδραση της κοσμικής εξουσίας, την οποία εξέφρασε ο ΠτΔ, καλώντας την ιερά Σύνοδο να ξανασκεφτεί την απόφασή της, απόφαση την οποία έλαβε την ημέρα της 1150^ης επετείου του εκχριστιανισμού των Βούλγαρων.

Αν ακολουθήσουμε την λογική, η συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2001 και η ανάληψη της πρωθυπουργίας, σε μια δημοκρατική κυβέρνηση, είναι μια μορφή άρνησης των μοναρχικών απαιτήσεων. Ο Συμεών Σαξκομπουργκότσκι πήρε κανονικό όνομα και ανέλαβε δημοκρατικό αξίωμα, αλλά, τουλάχιστον κατηγορηματικά, δεν απαρνήθηκε το στέμμα. Από την άλλη, στην λαϊκή συνείδηση, ο ευγενής θα αφήσεις μια μάλλον πικρή γεύση της κρυφής και όχι και τόσο ευγενικής αιτίας για την επιστροφή του στην Βουλγαρία- μετά την επίσημη απόσυρσή του από την πολιτική, ο Σαξκομπουργκότσκι ασχολείται αποκλειστικά με το ζήτημα της επιστροφής των περιουσιακών του στοιχείων. Παρόμοια με πολλούς από τους προηγούμενους ‘’σωτήρες’’, ο τσάρος ασχολήθηκε την πολιτική με σκοπό την διευθέτηση προσωπικών του υποθέσεων και συμφερόντων. Τώρα ο Συμεών θα πρέπει μνημονεύεται στις προσευχές ως ο βασιλιάς των Βούλγαρων. Όποια κι αν είναι τα κίνητρα της Ιεράς Συνόδου, η ξαφνική αυτή της απόφαση δεν θα καταφέρει να επαναφέρει την, καθέτως καταρρέουσα, εμπιστοσύνη των πιστών στην Ορθόδοξη εκκλησία της Βουλγαρίας.

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης