Σημειώνουμε την 1^η Δεκεμβρίου – Παγκόσμια ημέρα του αγώνα κατά του AIDS όχι μόνο με κόκκινη κορδέλα, αλλά με υπευθυνότητα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και με ανθρωπιά προς τους ασθενείς με τον ιό του Έιτζ. Σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού προγράμματος για την πρόληψη και τον έλεγχο του AIDS του υπουργείου Υγείας, κατά τα μέσα του 2015 οι φορείς του HIV στη χώρα μας ανέρχονται στα 2.169 άτομα. To90% των ασθενών έχουν μολυνθεί μέσω σεξουαλικής επαφής και είναι αισιόδοξο πως μειώνονται τα θύματα μεταξύ των ναρκομανών χάρη στις ενημερωτικές και προληπτικές καμπάνιες του υπουργείου.

Για να μάθουμε περισσότερα για τα προβλήματα που συνδέονται με την ασθένεια στην Βουλγαρία συνομιλήσαμε με την γιατρό Ντανιέλα Μάρκοβα, πρόεδρο του ιδρύματος «I», ενός συμβουλευτικού κέντρου για ψυχολογική υποστήριξη των ατόμων που πάσχουν από το Σύνδρομο της Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας.
«Με την διάγνωση HIVθετικός η ζωή δεν τελειώνει», είναι κατγηορηματική η κα Μάρκοβα. «Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το Σύνδρομο της επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, όπως ορίζεται το AIDS, είναι απλά μια χρόνια ασθένεια και οι ασθενείς μπορούν να έχουν ακόμα και δεσμό. Στην χώρα μας υπάρχει φορέας του ιού από το 1989 ο οποίος ζει και εργάζεται κανονικά».

Ρωτήσαμε την κυρία Μάρκοβα αν ο κάθε μολυσμένος με τον ιό αναγκαστικά περνά στην φάση του AIDS.
«Όχι», λέει κατηγορηματικά η γιατρός και εξηγεί: «Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει σε περίπτωση διαπίστωσης HIV ο ασθενής να ξεκινήσει άμεση θεραπεία. Αν τηρηθεί η απαραίτητη αγωγή τα συμπτώματα μπορούν να αναβληθούν χρόνια».

Ποια είναι τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φορείς του ιού στην Βουλγαρία;
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι διακρίσεις στις οποίες υποβάλλει τους ασθενείς τους η κοινωνία μας», απαντά η γιατρός. «Οι άνθρωποι τους σημαδεύουν και τους απορρίπτουν. Έτσι όσοι βρεθούν σε αυτήν την θέση προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια για να μην χάσουν την οικογένεια, τους φίλους και την δουλειά τους. Η κοινωνία μας, δυστυχώς, παραμένει μη ανεκτική σε πολλά θέματα. Αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στον καθένα. Οι φορείς δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από τους άλλους, απλά στάθηκαν άτυχοι. Το άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι πως οι γιατροί επίσης φέρονται μειωτικά, αποδεικνύεται δύσκολο να βρεις προσωπικό γιατρό μιας και δεν είναι όλοι σύμφωνοι να εξετάζουν τέτοιους ασθενείς. Πάλι καλά που όλοι οι HIV θετικοί στην Βουλγαρία έχουν δωρεάν πρόσβαση σε αντιρετροϊκή θεραπεία».

«Όσοι γνωρίζουν άτομα που έχουν μολυνθεί με τον ιό πρέπει να ξέρουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος σε οικιακό περιβάλλον», συνεχίζει η κα Μάρκοβα. «Η ασθένεια μεταδίδεται μέσω σεξουαλικής επαφής, μέσω προϊόντων αίματος και από μητέρα σε παιδί ακόμα και μέσω του θηλασμού. Κάποιοι από τους ασθενείς μαθαίνουν πως έχουν μολυνθεί πολύ αργότερα και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως οι σύντροφοί τους έχουν κολλήσει την ασθένεια. Δεν το λέω για να ενθαρρύνω την ανευθυνότητα αλλά για να τονίσω πως η πρόληψηδεν είναι αδύνατη».

Οι Βούλγαροι έχουν την τάση να πιστεύουν σε προκαταλήψεις γι’ αυτό είναι εύλογο να αναρωτηθούμε αν έχουμε αρχίσει να προσέχουμε ή είμαστε βέβαιοι πως «αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε εμάς», όπως κάνουμε όταν οδηγούμε ή παίρνουμε αδικαιολόγητα ρίσκα.

Η θεραπεία των ατόμων με ανεπάρκεια του ανοσοποιητικού συστήματος προς στιγμήν χρηματοδοτείται από το Παγκόσμιο Ταμείο για τον αγώνα κατά του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας αλλά από του χρόνου τα κονδύλια θα πρέπει να εξασφαλιστούν από το κράτος.

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου