Στα σύνορα της Αργεντινής με τη Χιλή όπου συναντιούνται οι άνεμοι του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, και τους σκληρούς χειμώνες διαδέχονται καυτά καλοκαίρια, υπάρχουν κατακόρυφες κορυφές από γρανίτη που προκαλούν τους αναρριχητές από όλο τον κόσμο.

Ο Μαρτίν Μαρόβσκι, ο Βίκτορ Βαρόσκιν, ο Γκριγκόρ Βάτεφ και ο Ρουσλάν Βακρίλοφ άφησαν πίσω τους την Βουλγαρία για δύο μήνες και ξεκίνησαν προς την Παταγονία με την αποστολή "Η ουρά του δράκου".

"Στη ζωή κάθε αναρριχητή επέρχεται μια στιγμή κορεσμού", λέει ο Βίκτορ. "Τα βουνά μπορεί να φαίνονται τα ίδια με απλό μάτι, αλλά για μας έχουν μεγάλες διαφορές. Γι’ αυτό και κατευθυνθήκαμε προς τις Άνδεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις Άλπεις, ας πούμε".

"Σ’ αυτήν την περιοχή της Παταγονίας ξαφνικά ξεφυτρώνουν επίπεδοι βράχοι ύψους 1.500 μέτρων", λέει και ο Μαρτίν που ηγείται της αποστολής. "Το τοπίο είναι μοναδικό και απερίγραπτο".

"Δεν υπάρχουν πρόποδες και οι κορυφές ξεφυτρώνουν ξαφνικά από την πεδιάδα", συμπληρώνει και ο Βίκτορ, ο οποίος μαζί με τους φίλους του έγιναν οι πρώτοι Βούλγαροι που πάτησαν την χιονισμένη κορυφή Σέρρο Τόρρε στις 6 Ιανουαρίου 2016 στις 4 το απόγευμα.

Για να φτάσουν ως τη βάση του βράχου οι αναρριχητές χρειάστηκαν 30 μέρες.
"Δεν μπορούσαμε να παραβλέψουμε το κλίμα", λέει ο Μαρτίν. "Οι άνεμοι φτάνουν έως και 200 χλμ την ώρα. Έναν ολόκληρο μήνα ξεκινούσαμε προς το στόχο μας και ο άνεμος μας επέστρεφε στο Ελ Τσαλτέν, το χωριό όπου φιλοξενούμασταν. Ακόμα κι όταν ξεκινήσαμε να σκαρφαλώνουμε, η μάχη με τα στοιχεία της φύσης δεν σταμάτησε. Υπήρχε κίνδυνος να πρέπει να γυρίσουμε πίσω πριν να καταρρίψουμε τα τελευταία 100 μέτρα. Η στιγμή που πατήσαμε τα 3.128 μέτρα ήταν εξαιρετική – τρελαθήκαμε από χαρά".

Γιατί προκαλεί τόσο τους αναρριχητές το Σέρρο Τόρρε;
"Κατ'αρχήν είναι εντυπωσιακό", λέει ο Βίκτορ. "Από την άλλη, δείχνει εντελώς αδιάβατο απ’ όπου κι αν το κοιτάξεις. Και ταυτόχρονα είναι όμορφο, σαν να έχει πέσει από τον ουρανό".

"Το Σέρο Τόρες είναι όνειρο για κάθε αναρριχητή", συμπληρώνει ο Μαρτίν. "Εμείς προετοιμαζόμασταν έναν ολόκληρο χρόνο. Η κορυφή αυτή είναι εμβληματική και για δεκαετίες η κατάληψή της θεωρούνταν αδύνατη".

Οι πρώτες αποστολές κατευθύνονται προς το Σέρρο Τόρρε την δεκαετία του ’50 και στις κάθετες πλευρές του για πρώτη φορά βλέπουν να κρέμονται αναρριχητές το 1974. Στην επικυρωμένη ιστοσελίδα alpinist.com αναφέρεται και η πρωτοποριακή βουλγάρικη διαδρομή "The Αpproach Team Line" ως την κατακόρυφη κορυφή Ελ Μότσο (El Mocho).

"Όταν ξεκινήσαμε για την Παταγονία μια από τις ιδέες μας ήταν να χαράξουμε νέα βουλγάρικη γραμμή αναρρίχησης", διηγείται ο Βίκτορ. "Επιλέξαμε τον βόρειο τοίχο του Ελ Μότσο γιατί ήταν κοντά στον καταυλισμό μας. Το να δημιουργήσεις γραμμή δεν είναι εύκολο. Απαιτείται να μπορείς να παρακολουθήσεις νοητά την δομή του τείχους και να βρεις τα αδύναμα σημεία του που θα σου επιτρέψουν να το καταλάβεις. Το να χαράξεις μια διαδρομή θέλει φαντασία και πείρα, όταν είσαι ο πρώτος που κάνει κάτι πρέπει να παίρνεις αποφάσεις οι οποίες δεν προκύπτουν μπροστά σου όταν βαδίζεις στα βήματα κάποιου άλλου".

Το φθινόπωρο αναμένεται να προβληθεί το ντοκιμαντέρ που οι νεαροί άντρες ετοιμάζουν για την αποστολή τους στην Παταγονία. Έπειτα τους περιμένουν ξανά οι Άνδεις, αλλά αυτή τη φορά από την πλευρά του βουνού Σιούλα Γκράντε στο Περού. Η κορυφή Αρτεσονράχου τους προκαλεί με τα 6.000 μέτρα της που κοσμούν το λογότυπο της Πάραμαουντ πίκτσερς.

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα
Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο