Υπάρχουν ιστορικά γεγονότα που εξυψώνουν ένα έθνος για πάντα, αλλά δεν έχουν συμβεί στο πεδίο μάχης αλλά στον χώρο της πνευματικότητας. Και στις 24 Μαΐου θυμίζουμε ένα από αυτά - τη δημιουργία του αλφαβήτου, που οι αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος χάρισαν στους Σλάβους. Σήμερα, οι άγιοι του Χριστιανισμού και προστάτες της Ευρώπης μας κοιτάζουν από τον ουρανό - αλλά πόσο χρειαζόμαστε την ευλογία τους στις μέρες μας όταν λείπει η πνευματικότητα, η πίστη μας έχει καταστραφεί και οι αξίες καταπατούνται.

«Τόσο ισχυρό είναι το πνεύμα τους, ότι από το μακρινό 9^ο αιώνα βλέπουν πιο καθαρά τον δικό μας 21^ο αιώνα», έγραψε σε ομιλία της για τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο, η συγγραφέας Θεοδώρα Ντίμοβα. Και αν τολμήσουμε στις μέρες μας να κοιτάξουμε μέσα από τα μάτια τους τι έχουμε κάνει με τη γλώσσα μας, με την αποστολή διαφώτισης και την πνευματικότητα, την οποία μας κληροδότησαν οι δύο άγιοι;

«Είμαι αισιόδοξη, αν και ίσως θα έπρεπε να κυριαρχεί η απαισιοδοξία, λέει η Θεοδώρα Ντίμοβα. - Τελικά, έχουμε διατηρήσει τη βουλγαρική γλώσσα, την πνευματικότητα, τη λογοτεχνία, την ομιλία, και έστω και μικρό έθνος, έχουμε δώσει το αλφάβητο στους άλλους σλαβικούς λαούς. Όλα αυτά είναι λόγος υπερηφάνειας και αυτοπεποίθησης των Βουλγάρων και όχι κραυγαλέου και θορυβώδους πατριωτισμού.»

Το βιβλίο δοκιμίων «Ορότσι» που η συγγραφέας κυκλοφόρησε πρόσφατα, ωστόσο, βάζει σε θλιβερές σκέψεις για την άγνοια γύρω μας – η οποία δε ντρέπεται.

«Πως προέκυψε ο τίτλος; Από μια αγγελία - «Δίνω μαθήματα βουλγαρικής γλώσσας», γραμμένη με ορθογραφικό λάθος «ορότσι», αντί «ουρότσι» /δηλαδή, μαθήματα/, εξηγεί η Θεοδώρα Ντίμοβα. Μου φάνηκε σαν μια μεταφορά του σημερινού Βουλγάρου, γιατί αυτή η επιθετική άγνοια έχει αυτοπεποίθηση που λείπει στους έξυπνους ανθρώπους, που έχουν υποχωρήσει στη γωνιά. Και αν πρέπει να λάβουμε κάποια μαθήματα, είναι να μην αφήνουμε θέση στην επιθετική άγνοια, που απλώνεται παντού. Ας αντιδράσουμε με την συμπεριφορά μας, με τη δουλειά μας, με τις σχέσεις μεταξύ μας. Και, επίσης, να εκτιμούμε τους ανθρώπους που αξίζουν τονσεβασμόκαιτονθαυμασμόμαςγιατί εμείς οι Βούλγαροι δεν το κάνουμε.»

Η συγγραφέας ισχυρίζεται ότι βρήκε αιτία για αισιοδοξία στους νέους και μορφωμένους ανθρώπους με διατηρημένη ευαισθησία και αισθήσεις, άτομα που ενδιαφέρονται να μείνουν στην πατρίδα. Αλλά το ερώτημα που έθεσε η ίδια πριν από καιρό: «Ήμαστε λαός αναγεννημένος ή ταπεινωμένος;», δυστυχώς παραμένει επίκαιρο και σήμερα.

«Καταπιασμένοι είμαστε γιατί, η φτώχεια είναι ορατή, ιδιαίτερα στην επαρχεία. Βλέπουμε την κατάχρηση, την ατιμωρησία, την κατάρρευση του δικαστικού συστήματος και της υγειονομικής περίθαλψης, και αυτό καταπιέζει όλους μας, διότι η ανομία κυριαρχεί. Αλλά πρέπει να κρατήσουμε ζωντανές την πίστη και την ελπίδα ότι όλα αυτά είναι προσωρινά και ότι οι εγκληματίες αργά ή γρήγορα θα πληρώσουν για τις παρανομίες τους», δηλώνει η Θεοδώρα Ντίμοβα.

Φτώχεια, έλλειψη πνευματικότητας, εκχυδαϊσμός, άλλα και αδιάκοπη προπαγάνδα - όλα αυτά γεμίζουν τη γλώσσα μας με μίσος.

«Η επιθετικότητα μέσω της γλώσσας είναι συμπτωματική και επώδυνη, αλλά όταν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε ειρωνικά, και δεν απαντούμε σ’ αυτήν, χάνει τη δύναμή της, θεωρεί η Θεοδώρα Ντίμοβα. - Η προπαγάνδα είναι παντού, επειδή είναι δύσκολο να διακριθεί ο λόγος με νόημα και εδώ πρόκειται για τα κριτήρια της κοινωνίας, του καθενός από μας. Αλλά νομίζω ότι και ο έξυπνος και διορατικός άνθρωπος έχει πάντα την αίσθηση να αναγνωρίσει την προπαγάνδα και να απομακρύνεται απ’ αυτήν.»

Να είμαστε προσεκτικοί και ενημερωμένοι, ακόμα και μέσω του γραπτού λόγου είναι ο μόνος τρόπος για να αναπτύξουμε μια παρόμοια αίσθηση. Η κόρη του συγγραφέα του μυθιστορήματος «Τα καπνά» Ντιμίταρ Ντίμοφ, κάθε εβδομάδα μας προσφέρει τα δημοσιογραφικά της κείμενα και αυτή τη στιγμή εργάζεται πάνω σε αφήγηση για το πρώτο έτος της ζωής του Ιησού Χριστού. Και επειδή στις 24 Μαΐου γιορτάζουμε το έργο των Αγίων Ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, ποια πιο κατάλληλη ημέρα για να απευθύνουμε προσευχή στους δυο αγίους;

«Να εξακολουθούν να προστατεύουν τη Βουλγαρία, να μας δίνουν δυνάμεις, αυτοπεποίθηση, αντοχή και ψυχική καθαρότητα!», λέει στο τέλος η Θεοδώρα Ντίμοβα.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα