«Ετοιμάζεται το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Ζλατορόγκ» - να ρωτήσουμε και τον Σιρακα. Θα εκδίδεται η εφημερίδα «Λόγος», να καλέσουμε τον Σιρακα, να δούμε τι θα πει για τα διάφορα τμήματα. Έκθεση θα εγκαινιάσουμε – να έρθει ο Σιρακα, να επιλέξουμε τους πίνακες που θα εκτεθούν. Συλλογή ποιημάτων θα κυκλοφορησει, θα ιδρύσουμε κριτική επιτροπή ή επιτροπή τέχνης και πολιτισμού - να μιλήσουμε με τον Σιρακα ... » Έτσι αρχίζει το άρθρο της η Άννα Κάμενοβα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ζλατορογκ» το 1943 απ΄ αφορμή το θάνατο του Σιρακ Σκιτνικ. «Ας ρωτήσουμε τον Σιράκα» - υπό τον τίτλο αυτό διεξάγεται η συζήτηση αυτό το μήνα, που έλαβε χώρα στην Εθνική γκαλερί "Κβαντρατ 500" . Η κριτικός τέχνης Μποριάνα Βαλτσάνοβα μας λέει:.

«Ας ρωτήσουμε τον Σιρόκα» είναι μία από τις διαλέξεις, οι οποίες είναι αφιερωμένες σε διάφορους καλλιτέχνες στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας της Εθνικής Γκαλερί «Οι ειδικοί αφηγούνται». Μία φορά το μήνα ένας από τους επιμελητές της γκαλερί παρουσιάζει συγκεκριμένο πρόβλημα, καλλιτέχνη ή πίνακα, δίπλα στα έργα τέχνης στην συλλογή της «Κβαντρατ 500». Η πρώτη διάλεξη ήταν αφιερωμένη στο έργο του Βασίλ Στοιλοφ, μετά στον Jules Pascin. Η γκαλερί διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έργων του Σιρακ Σκιτνικ- πάνω από 177 πρωτότυπα. Φωτίζει απολύτως όλες τις περιόδους κατά τις οποίες ο ίδιος εργάστηκε - από τα πρώτα έργα του από την περίοδο της Αγίας Πετρούπολης μέχρι το θάνατό του το 1943. Στην μόνιμη έκθεση μας έχει 7 δικά του έργα».Καλλιτέχνης, ποιητής, κριτικός /λογοτεχνίας και θεάτρου/, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου. Δημοσιογράφος και πρώτος διευθυντής της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας. Πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Βουλγάρων καλλιτεχνών. Πίσω από όλες αυτές τις μεταμορφώσεις στέκεται προσωπικότητα του Παναγιότ Τόντοροφ Χρίστοφ , του αληθινού ονόματος του Σιράκ Σκιτνικ. Ο ασυνήθιστος συνδυασμός διαφόρων ταλέντων με καινοτόμες εισφορές και ακαταμάχητο αντίκτυπο στο βουλγαρικό πολιτισμό από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, το κάνουν φωτεινή προσωπικότητα  στην πολιτιστική ζωή της χώρας μας. Γεννήθηκε στη πόλη Σλίβεν το 1883, έμεινε ορφανός νωρίς. Πρώτα σπούδασε στη ιερή σχολή, στη συνέχεια αναχώρησε για την Πετρούπολη, όπου και αποφοίτησε εικαστική τέχνη. Επιστρέφοντας στη Σόφια κάνει το ντεμπούτο του με την συλλογή ποιημάτων «Εξομολόγηση». Συμμετάσχει σε τρεις πολέμους – στους δυο Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α 'Παγκόσμιο. Είναι δύσκολα να σας μιλήσουμε εν συντομία για τον ίδιο , για αυτό ρωτάμε την Μπογιάνα Βαλτσάνοβα πώς να τον γνωρίσουμε γρήγορα ανάμεσα στους άλλους Βουλγάρους καλλιτέχνες.  «Στην τέχνη του είναι πραγματικά πολύπλευρη προσωπικότητα και προκαλεί μέχρι σήμερα ένα τεράστιο ενδιαφέρον στους ερευνητές και τους κριτικούς. Εκπρόσωπος των διαφόρων ρευμάτων . βουλγαρικής τέχνης , nouveau τέχνης, εξπρεσιονισμού. Νομίζω ότι αυτό που είναι σημαντικό να πούμε γι τον ίδιο είναι ότι εκτός από καλλιτέχνη, είναι και ποιητής, κριτικός τέχνης, πρώτος διευθυντής της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας. Μια πραγματικά κοσμοπολίτικη προσωπικότητα που αφήνει βαθιά σημάδια στην πολιτιστική και κοινωνική μας ζωή. Δύσκολο να σκεφθούμε άλλο καλλιτέχνη που να έχει τέτοια επιρροή σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Να μην ξεχνάμε ότι ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Βοηθά σημαντικά στη βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος, σκηνογραφίας ως τέχνη, αλλά και για την Βουλγαρική εικονογράφηση. Ανά τα χρόνια, εικονογραφεί ποιήματα του Edgar Allan Poe.»

Παρά την διαχρονική παρουσία στην πολιτιστική ζωή της Βουλγαρίας στις αρχές του 20ου αιώνα, αρκετές δεκαετίες μετά το θάνατό του, τα έργα του σε δημόσιες γκαλερί και ιδιωτικές συλλογές σπάνια εκθέτονται μπροστά στο κοινό. Το λογοτεχνικό του έργο, την κριτική του και το θεατρικό του έργο, δεν έχει μελετηθεί και αναλυθεί επαρκώς . Η εξήγηση για τη θλιβερή μοίρα της κληρονομιάς είναι , ότι η λαϊκή κυβέρνηση χαρακτηρίζει τον Σιρακα αντιδραστικό και οι πίνακες του και την ποίησή του, έχουν απαγορευθεί. Σήμερα επιστρέφει από το παρελθόν για να μας υπενθυμίσει ότι «Υπάρχει μόνο μια αιώνια τέχνη, που αναγεννιέται, πάντα νέα και πάντα παλιά - τόσο παλιά και νέα όσο είναι η ανθρώπινη ψυχή».