Παλάτια από τσιμέντο με εξωτικά ονόματα, εκκωφαντική μουσική από παντού, ασφυκτικά γεμάτες παραλίες. Έτσι αντιλαμβάνονται τη Βουλγαρία οι τουρίστες, ειδικά αυτοί που έρχονται για διαμονή all inclusive. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί μια τέτοια εικόνα να επισκιάσει την ομορφιά των 400 χιλιομέτρων ακτών της Βουλγαρίας.

Όποιος αναζητά εικοσιτετράωρα πάρτι με φτηνό αλκοόλ, θα τα βρει στην Ηλιόλουστη Ακτή (Σλάντσεφ Μπριάγκ) ή στις Χρυσές αμμουδιές, αλλά αν ψάχνετε σχέση με τη φύση, καλύτερα προτιμήστε τις νότιες ακτές όπου έχουν μείνει κάποιες αγνές παραλίες. Είναι τόσα πολλά τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, που τα κάμπινγκ κοντεύουν να εξαφανιστούν, αλλά υπάρχουν ακόμα κάποιοι αμμόλοφοι όπου οι φυσιολάτρες μπορούν να στήσουν το αντίσκηνό τους όπως έκαναν οι γονείς τους. Η 16χρονη Μία Γιότοβα επέστρεψε πρόσφατα από τις πρώτες τις ανεξάρτητες διακοπές στη θάλασσα, συνεχίζοντας όμως την παράδοση των γονέων της, του παππού και της γιαγιάς της. Με τους φίλους της επέλεξαν την παραλία της Αραπιά, 70 χιλιόμετρα νότια του Μπουργκάς, κι ας μην έχει καμία σχέση με τις αναμνήσεις της από τα παιδικά χρόνια.

«Μεγάλωσα σ’ αυτό το μέρος και προτιμώ το κάμπινγκ από το να μείνω σε ξενοδοχείο», διηγείται η Μία. – «Όταν κάνεις κάμπινγκ είσαι κοντά στη φύση, αισθάνεσαι ελεύθερος και εκτιμάς τα μικρά πράγματα. Δε με ενδιαφέρουν τα αστέρια του ξενοδοχείου, αλλά ο έναστρος ουρανός, γιατί να αποδράσεις από την πόλη, αν μετακομίζεις σε ένα πανομοιότυπο περιβάλλον;»

Η Αραπιά παίρνει το όνομά της από τα μαύρα βράχια, που βρίσκονται στην είσοδο του κόλπου. Η αγνότητα του τοπίου προσελκύει την γιαγιά και τον παππού της Μία το 1962 και με τα παιδιά και τα εγγόνια τους συνεχίζουν να παραθερίζουν εκεί 40 χρόνια.

«Στην άμμο δεν είχε ούτε ένα ανθρώπινο ίχνος», θυμάται η Αικατερίνα Ντιμιτρόβα. – «Τις σκηνές μας τις ράβαμε μόνοι μας, ανάβαμε φωτιές και τρώγαμε ψάρια, η θάλασσα ήταν τόσο καθαρή!

Αποφεύγαμε τις τουριστικές εγκαταστάσεις των δημοσίων υπηρεσιών παρά τις ανέσεις που προσέφεραν, από τη μια γιατί θέλαμε να αλλάξουμε παραστάσεις, και από την άλλη, γιατί είχαμε βρει παρέα με τα ίδια γούστα. Οι γνωστοί μας απορούσαν πως τα καταφέρνουμε σε τόσο πρωτόγονες συνθήκες και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως για μας ήταν παράδεισος. Τα παιδιά έπαιζαν όλη μέρα και το βράδυ έπεφταν κουρασμένα για ύπνο, ενώ εμείς οι μεγάλοι συνεχίζαμε να διασκεδάζουμε στην παραλία».

Σήμερα το κάμπινγκ είναι πολύ πιο διαδεδομένο και δύσκολα μπορεί κανείς να απομονωθεί σε κάποια παραλία. Υπάρχουν πια και αρκετές εγκαταστάσεις, στις οποίες οι παραθεριστές μπορούν να νοικιάσουν και μπανγκαλόου, εξασφαλίζοντας κάποιες ανέσεις και ασφάλεια, ενώ μέλημα όλων μας παραμένει το να διατηρούμε τις παραλίες καθαρές.

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα

Φωτογραφίες: Ντιμίταρ Στάντσεφ και Βέσελα Βλάντκοβα