Τα ανθρώπινα χέρια έχουν τη δύναμη να αναζωογονούν – αρκεί να αγγίζουν με αγάπη. Και τότε γεννιούνται απίθανα έργα, που ενθουσιάζουν με την ομορφιά τους. Και αφού βλέπουμε τη θεία σπίθα, σημαίνει πως άξιζαν οι προσπάθειες και οι θυσίες.

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κομμάτι ξύλο. Δεν ήταν κανένα ξύλο πολυτελείας. Ένα απλό κούτσουρο ήτανε, σαν εκείνα, που βάζουν στις σόμπες, για να ζεσταθούν τα δωμάτια…». Έτσι αρχίζει το παραμύθι για τον Πινόκιο, για να μας πει, ότι και το απλό υλικό μπορεί να μετατραπεί σε κάτι υπέροχο. Αρκεί κάποιος σαν τον πατέρα Τζεπέτο να του εμπνεύσει ζωή.

Ο ξυλογλύπτης Βλαντ Βλάντοφ πολλές φορές εμψύχωσε κομμάτι ξύλου, που κάποιος πέταξε στο δάσος ή στον δρόμο. Κατά τα 79 χρόνια, που έζησε, από τα χέρια του βγήκαν πολλά έργα ξυλογλυπτικής. Η εκπαίδευση δεν έχει καμία σχέση με το χόμπι του. Όλη του τη ζωή αφιέρωσε στο επάγγελμα του μηχανικού αεροσκαφών. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά κατέβαινε στο υπόγειό του στο Πλόβντιβ, το οποίο μετέτρεψε σε ατελιέ, όπου πέρασε τις πιο ευτυχισμένες στιγμές του.

«Αμέσως μετά που άρχισα δουλειά, κατάλαβα, ότι είμαι πολύ καλός στην ξυλογλυπτική», θυμάται τα πρώτα του βήματα στην τέχνη ο Βλαντ Βλάντοφ. – «Όλα τα πράγματα, που έφτιαξα, είναι καρπός της περιέργειάς μου. Η δουλειά μου με ξύλο με έμαθε πολλά πράγματα, αλλά το σημαντικότερο είναι η ησυχία. Όταν κατέβαινα στο υπόγειο, δεν αισθανόμουν πώς περνούσε ο χρόνος και πολλές φορές η γυναίκα μου ερχόταν, για να με φωνάξει για βραδινό.»

«Πρώτα σκέφτομαι τι θέλω να δημιουργήσω και μετά διαλέγω το ξύλο», συνεχίζει ο μάστορας ξυλογλύπτης. – «Συνήθως χρειάζομαι δύο-τρεις μήνες, καμιά φορά μπορώ να κάνω κάτι και για 20 μέρες. Αλλά τα περισσότερα έργα μου θέλουν πολύ κόπο. Η φλαμουριά είναι το καλύτερο υλικό για την ξυλογλυπτική – είναι ελαφρά, εύκολα καθαρίζεται.»

Σήμερα το υπόγειο του μάστορα είναι γεμάτο κονσέρβες, αλλά κάπου στη γωνία είναι τα εργαλεία του, με τα οποία δημιούργησε τόσο πολλά έργα. Ο Βλαντ Βλάντοφ αναγνωρίζει, ότι οι δυνατότητές του είναι πια μικρές. Αλλά πρόσφατα είχε μια νέα χαρά – για πρώτη φορά είδε στα μάτια των θεατών τον θαυμασμό από τα δημιουργήματά του – ζώα, πουλιά, κορίτσια. Μόλις τώρα ο ίδιος τόλμησε να δείξει τα πράγματά του. Στην έκθεση στην γκαλερί του Πλόβντιβ «Αλέκο» μαζεύτηκαν λάτρεις των έργων του, ενώ οι φίλοι του τον ενθάρρυναν με την ευχή: «Να δημιουργείς στο ίδιο πνεύμα!». Και ποιος ξέρει - η αγάπη δίνει δύναμη και κάνει θαύματα!

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο