Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τη δουλεία τους αποστολή και δε θα ήταν υπερβολή να τους ονομάσουμε εθνεγέρτες. Ένας από αυτούς εργάζεται ως διευθυντής του σχολείου σε ένα χωριό με το περίεργο όνομα Μπέλ κάμεν, όπου τα παιδιά μαθαίνουν να φέρονται με συμπόνια και αγάπη και να ταξιδεύουν στον κόσμο από την τάξη τους και μετατρέπουν την εκπαίδευση σε έναν πολύ σημαντικό στόχο για όλους τους κατοίκους της περιοχής.

Όταν το 2009 γίνεται διευθυντής του σχολείου στο χωριό Μπελ κάμεν, της περιοχής της Γιακορούντα, ο καθηγητής χημείας και βιολογίας Αλίς Βακλιόφ καταλαβαίνει ότι θα πρέπει να γίνει και επιχειρηματίας. Επειδή με το σύστημα «τα χρήματα ακολουθούν τον μαθητή», το μικρό σχολείο είναι καταδικασμένο σε φτώχεια, αλλά ο νέος διευθυντής αρνείται να το δεχτεί. Αρχίζει να αναζητά στο Διαδίκτυο επίλυση των προβλημάτων και έτσι ανατρέπει την κατάσταση στο σχολείο. Πρώτα υποβάλλει αίτηση για καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας στο Ειρηνευτικό Σώμα, ακολουθεί και το σχέδιο του για μια σύγχρονη αίθουσα υπολογιστών, που παρουσιάζει ως υποψήφιο στο ίδρυμα «Η Αμερική για τη Βουλγαρία». Ως αποτέλεσμα για δύο χρόνια στο χωριό έρχεται η εθελόντρια Σούζι Ρόου που να διδάσκει στη μητρική της γλώσσα στα παιδιά και τους ενήλικους. Με τα λεφτά που κέρδισε από το σχέδιο το σχολείο εκσυγχρονίστηκε και τώρα διαθέτει λειτουργική αίθουσα υπολογιστών με 13 θέσεις εργασίας και διαδραστικό πίνακα, πολυμέσα, λευκή οθόνη, που μπορεί να χρησιμοποιείται και στις άλλες τάξεις, ηχοσύστημα, τηλεόραση LED, βιντεοκάμερα.

«Έχουμε γρήγορη πρόσβαση στο Ίντερνετ, χάρη στην οποία τα παιδιά γνωρίζουν πιο εύκολα τον κόσμο» - λέει ο Αλίς Βακλιόφ. – «Φυσικά, δεν έχουμε αρκετούς χάρτες, γιατί το σχολείο μας είναι μικρό και φτωχό, και εκείνοι που διαθέτουμε είναι σχισμένοι και δύσκολα χρησιμοποιούνται. Στο Διαδίκτυο όμως, μπορούμε να βρούμε ό,τι χάρτη θέλουμε – εκεί υπάρχουν εκπαιδευτικές πύλες, χρησιμοποιούμε βιντεομαθημάτων, κάνουμε τεστ απευθείας στο διαδραστικό πίνακα, βλέπουμε πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε, λόγω έλλειψης υλικών, όπως για παράδειγμα πειράματα χημείας. Σαν να βρισκόμαστε σε κινηματογραφική αίθουσα.»

Αυτή τη στιγμή στο σχολείο «Νεόφυτος Ρίλας» οι μαθητές από την πρώτη έως την έβδομη τάξη είναι 40 και σπουδάζουν σε μικτές τάξεις. Ο Αλίς Βακλιόφ λέει ότι δεν είναι εύκολο ο δάσκαλος στην τάξη να δίνει προσοχή στον καθένα, γιατί τα παιδιά είναι διαφορετικής ηλικίας. Αλλά αξίζει ο κόπος γιατί, σύμφωνα με τα λόγια του, τα παιδιά λαμβάνουν υψηλή εκτίμηση στα γυμνάσια των κοντινών πόλεων. Αυτό οφείλεται και στην αμερικανή εθελόντρια από το Ειρηνευτικό Σώμα, η οποία διδάσκει στο σχολείο του χωριού και γίνεται πηγή νέων γνώσεων για όλους τους κατοίκους του.

«Από την ίδια μάθαμε ότι δεν αρκεί μόνο να διδάσκουμε τα διάφορα μαθήματα, αλλά να δίνουμε προσοχή στα παιδία και στις εξωσχολικές δραστηριότητες το απόγευμα στις ομάδες ενδιαφέροντος. Πρέπει να κάνουμε έτσι ώστε οι γονείς να έρχονται πιο συχνά στο σχολείο και να ενδιαφέρονται συνεχώς για τα παιδιά τους, να αποτελέσουν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τέτοια είναι και η ιδέα μου.»

Έτσι, ο διευθυντής ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του σχολείου για όλους τους κατοίκους του χωριού, που επίσης κάθονται μπροστά στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

«Επιθυμώ το σχολείο να γίνει το μορφωτικό κέντρο της κοινότητας και αυτό ίσως έχει ήδη συμβεί» - λέει ο Αλίς Βακλιόφ και συνεχίζει. – «Εκτός από το σχολείο, στο χωριό δεν έχει άλλο μορφωτικό κέντρο - δεν υπάρχει ούτε βιβλιοθήκη, ούτε πολιτιστικός σύλλογος, δεν έχει Ίντερνετ καφέ, λέσχη για τους συνταξιούχους, ούτε θέατρο, ούτε κινηματογράφο. Μόνο ένα σχολείο και στην αυλή του – ο παιδικός σταθμός. Ονειρεύομαι όλοι μαζί να εργαζόμαστε, γιατί στην πραγματικότητα δημιουργούμε το μέλλον της Βουλγαρίας. Και εδώ ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος των γονέων. Χωρίς τη βοήθειά τους δε θα είναι χρήσιμο το σχολείο και δε θα πετύχουμε τους στόχους της εκπαίδευσης.»

Ο διευθυντής είναι πεπεισμένος ότι, αν δεν υπάρχει το σχολείο, τα μισά παιδιά θα μείνουν αγράμματα όπως οι πιο ηλικιωμένοι κάτοικοι του Μπελ κάμεν. Έτσι φιλοδοξεί το σχολείο του να συμπεριληφθεί στον κατάλογο των προστατευόμενων από κλείσιμο σχολείων στη χώρα.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: cityzen.bg