Νωρίς το πρωί την ημέρα του Αγίου Γεωργίου άνθρωποι από όλη τη χώρα θα κάνουμε ένα ρομαντικό ταξίδι πίσω στο χρόνο για να απολαύσουν την ομορφιά της φύσης. Και ενώ το τρενάκι στενού εύρους θα ξεκινήσει από τον σταθμό της πόλης Σεπτέμβρι, θα διασχίσει την πεδιάδα της Θράκης και τους πρόποδες του βουνού Ρίλα, οι οικοδεσπότες στην Γιακορούντα θα ανοίξουν τέντες στα λιβάδια κοντά στη Γιακορούντα και θα μαγειρέψουν νόστιμα φαγητά για τους επισκέπτες.

Για δεύτερη συνεχή χρονιά οι κάτοικοι της Γιακορούντα θα γιορτάσουν την Ημέρα του Αγίου Γεωργίου με ανθρώπους από κοντά και μακριά. Διοργανωτής αυτής της συνάντησης είναι η οργάνωση πολιτών «Για το τρενάκι», τα μέλη της οποίας υπόσχονται η κοινή γιορτή να γίνει παράδοση.

«Οι Βούλγαροι, οι οποίοι έχουν ακούσει για την Γιακορούντα, συνδέουν την πόλη με το ότι είναι βούλγαρο-μουσουλμανική, άλλα δεν είναι μόνο αυτό» - λέει ο Κριστιάν Βακλίνοφ από την οργάνωση. – «Στην πραγματικότητα έχει πλούσια ιστορία ήδη από την Εποχή των Θρακών, και μέχρι σήμερα - ειρηνική συμβίωση μεταξύ των Βουλγάρων Χριστιανών και των Βουλγάρων Μουσουλμάνων. Το μοναδικό είναι ότι στην γιορτή του Αγίου Γεωργίου, που είναι και η γιορτή της πόλης, στην αυλή ενός από τους παλαιότερους ναούς της χώρας, του Αγίου Γεωργίου, έρχονται Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Εκεί μαγειρεύουν, ετοιμάζουν το κουρμπάνι και το φαγητό το μοιράζουν σε όλους τους κάτοικους. Όλοι γιορτάζουν μαζί, επειδή τότε επιστρέφουν και οι εργαζόμενοι στο εξωτερικό. Γι’ αυτό, ο στόχος μας είναι να δείξουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι και καλοί - ειδικά στην εποχή που ζούμε.»

Η πρώτη επαφή με τους ντόπιους είναι ακόμα στο τρενάκι, μιας και οι Βούλγαροι Μουσουλμάνοι συνήθως ταξιδεύουν μέχρι τον τόπο εργασίας τους και η παρουσία τους φέρει τοπικό χρώμα. Οι τουρίστες είναι περίεργοι να μάθουν πώς ζουν στο βουνό, αφού δεν υπάρχει δρόμος μέχρι εκεί.

«Ξέρουμε πώς είναι στη Ροδόπη – μόνο λιβάδια και σκορπισμένα σπιτάκια, καλύβες κάτω από τις κορυφές, μαχαλάδες, μικρά χωριουδάκια» – μας υπενθυμίζει ο Κριστιάν Βακλίνοφ. – «Αλλά οι άνθρωποι συμβιώνουν ειρηνικά, τον χειμώνα - χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χάρη στο τρένο επιβιώνουν. Η ατμόσφαιρα που κυριαρχεί όταν συναντάμε τους ντόπιους είναι από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Κουβαλώντας τα δοχεία συνήθως οι γυναίκες πουλάνε φρέσκο γάλα, που μεταφέρουν στην πλάτη τους μέχρι τον μοναδικό σταθμό που εξυπηρετεί διάφορες μαχαλάδες. Κάνουν τον δρόμο αυτό όλο το χρόνο, ανεξάρτητα από βροχές και χιόνια και αυτό εντυπωσιάζει τους τουρίστες.»

Ο Κριστιάν Βακλίνοφ με συγκίνηση διηγείται για το περσινό πανηγύρι την Ημέρα του Αγίου Γεωργίου, όταν οι επισκέπτες και οι ντόπιοι μαζεύτηκαν κοντά στο ποταμό Γιακορούστιτσα, δοκίμασαν τα νόστιμα φαγητά, έστησαν χορούς, και στο τέλος με αγκαλιές και δάκρυα στα μάτια υποσχέθηκαν να συναντηθούν και του χρόνου. Συμπληρώνει επίσης ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του τόπου είναι η φιλοξενία. Οι ντόπιοι με ανυπομονησία περιμένουν και τη φετινή γιορτή του Αγίου Γεωργίου.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: tesnolineikata.com και Γιακορούντα ΣΗΜΕΡΑ