Στις 11 Νοεμβρίου του 1952 στις 10:30 το βράδυ στην αυλή των Κεντρικών Φυλακών Σόφιας, τέσσερις καθολικοί κληρικοί εκτελέστηκαν. Αντί να υπογράψουν τα πρωτόκολλα της σκηνοθετημένης δίκης εναντίον τους, ο επίσκοπος Εβγκένι Μποσίλκοφ και οι ιερείς Κάμεν Βίτσεφ, Πάβελ Τζίτζοφ και Ιοσαφάτ Σίσκοφ επέλεξαν τον μαρτύριο θάνατο στο όνομα της πίστης. Και διότι το καθεστώς προσπαθεί να διαγράψει τη μνήμη γι’ αυτούς, σωπαίνει για τον θάνατό τους μέχρι το 1975, όταν προσωπικά ο Τόντορ Ζίβκοφ αναγνώρισε το έγκλημα μπροστά στον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ στο Βατικανό. Αλλά η εκκλησία δεν ξεχνά τους μάρτυρές της, που αγιοποιήθηκαν από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ το 1998.

Η καθολική κοινότητα στο Μπέλενε, με επικεφαλής τον πατήρ Πάολο Κορτέζι, διοργανώθηκε εθνικό προσκύνημα, με αφορμή την 65η επέτειο από την ιερή θυσία των τεσσάρων ιερέων με λειτουργία στον Μητροπολιτικό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωσήφ στη Σόφια και με προσευχή και κατάθεση στεφάνων στο Κεντρικό Νεκροταφείο Σόφιας (μέχρι τώρα δεν είναι γνωστό πού βρίσκονται οι τάφοι τους) και στο Μνημείο των Θυμάτων του Κομμουνισμού στην πρωτεύουσα.

«Τιμόμαστε τη μνήμη τους, γιατί μεταξύ τους είναι ο μονσινιόρΕβγκένι Μποσίλκοφ. Αλλά πριν γίνουν για μας τους Καθολικούς άγιοι, είναι καλοί γιοι της Βουλγαρίας, έξυπνοι άνθρωποι, ηγέτες του έθνους, που έκαναν καλές πράξεις», λέει ο πατήρ Πάολο Κορτέζι.

Ο μονσινιόρ Εβγκένι Μποσίλκοφ γεννήθηκε το 1900 και βαπτίστηκε την ημέρα της γέννησής του. Μια ατυχή ημέρα, παίζοντας στην όχθη του Δούναβη, έπεσε στον ποταμό και το νερό το κατάπιε. Σαν από θαύμα σώθηκε, αφού η μητέρα του ζήτησε βοήθεια από τη Θεοτόκο και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης υποσχέθηκε ο Εβγκένι να υπηρετήσει στην εκκλησία. Στην ηλικία 11 χρονών ο ίδιος εγγράφηκε στο καθολικό σχολείο στο χωριό Ορές και μερικά χρόνια αργότερα έφυσε για το Βέλγιο, την Ολλανδία και την Ιταλία. Μετά από δέκα χρόνια σκληρής προετοιμασίας στο εξωτερικό, επέστρεψε στην πατρίδα του και το 1926 χειροτονήθηκε ιερέας.

«Ο κάτοικος του Μπέλενε έχει ευρωπαϊκή εκπαίδευση, μιλά 11 γλώσσες» - λέει ο πατήρ Πάολο Κορτέζι. – «Μας δίνει ένα παράδειγμα να μη σταματάμε να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε. Ο μονσινιόρ Εβγκένι και οι άλλοι μάρτυρες ήταν πραγματικά ιερείς. Μας ενθαρρύνουν να πιστεύουμε στον Θεό, γιατί η ζωή δεν είναι μόνο υλική. Το τρίτο σημαντικό πράγμα είναι η αγάπη προς τον πλησίον – ο Εβγκένι Μποσίλκοφ 13 χρόνια υπηρετούσε στο χωριό Μπαρντάρσκι γκεράν, όπου υποστήριζε τους φτωχούς και τους νέους.»

Το 1947 ο Πάπας Πίος διόρισε τον Εβγκένι Μποσίλκοφ επίσκοπο της επαρχίας του Νικόπολ. Εν τω μεταξύ ο φάκελός του στην Κρατική Ασφάλεια απαρίθμησε ήδη 8000 σελίδες. Ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ τον κάλεσε μαζί με δύο ανώτερους κληρικούς και τους διέταξε να τεθούν τέρμα στις σχέσεις τους με την Καθολική Εκκλησία της Ρώμης. Και όταν αρνήθηκαν κατηγορηματικά, ακολούθησαν διωγμούς, συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτέλεση.

«Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει τον σταυρό του καθημερινά κι ας με ακολουθεί.» (Λουκάς 9: 23), είπε ο Ιησούς Χρήστος, προβλέποντας τις διάφορες δοκιμασίες λόγω της πίστης. Παρά το γεγονός ότι η ζωή τους δεν απειλείται, σήμερα οι κληρικοί επίσης διώκονται, αντιμετωπίζοντας το μίσος, την εχθρότητα και τη ζήλια. Έτσι, λόγω της φιλανθρωπικής του πράξης να φιλοξενήσει οικογένεια προσφύγων από τη Συρία στο Μπέλενε, ο πατήρ Πάολο Κορτέζι αντιμετώπισε την επιθετικότητα εθνικιστών και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Βουλγαρία.

«Αυτή η χειρονομία δεν έγινε από εμένα, αλλά από την ντόπια καθολική κοινότητα», λέει ο ιερέας, που επέστρεψε πρόσφατα. - «Εκπλήσσομαι πώς μια καλή, νόμιμη πράξη μπορεί να ξυπνήσει τέτοιο μίσος. Αυτοί οι πρόσφυγες ήταν σεμνοί άνθρωποι, όλα όσα σχετίζονταν με την οικογένεια αυτή ήταν συντονισμένα με την Κρατική Υπηρεσία για τους Πρόσφυγες και τη φιλανθρωπική οργάνωση «Κάριτας». Μέχρι στιγμής στη ζωή μου δεν είχα δει ποτέ κάτι τέτοιο και ελπίζω να μη επαναληφθεί. Εύχομαι σε όλους που θέλουν να κάνουν καλό, να είναι τολμηροί και να τηρούν τους νόμους, το Ευαγγέλιο και τις ανθρώπινες αξίες, γιατί πρέπει να βοηθάμε όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις μας. Η κοινότητά μας θα προσπαθήσει για άλλη μια φορά να βοηθήσει τους ανθρώπους σε ανάγκη χωρίς σύνορα, όπως βοηθούμε πολλούς Βουλγάρους, Τσιγγάνους, πρόσφυγες. Οι μισοί κάτοικοι του Μπέλενε είναι επίσης πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, επειδή εδώ δεν υπάρχει δουλειά, και ελπίζω οι άνθρωποι να τους δέχονται και να τους βοηθάνε.»

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο