Ο γνωστός τραγουδιστής της Στράντζα Γκεόργκι Γκέρμανοφ το 2017 γιόρτασε 75 χρόνια από τη γέννησή του. Η επέτειός του είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τη μεγάλη προσφορά του στη βουλγαρική μουσική παράδοση.

Είμαι ευγνώμων στον Θεό, γιατί μου έδωσε αυτό το υπέροχο δώρο – τη φωνή μου, και έτσι μπορώ να τραγουδήσω. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια μουσικών, όλα που έμαθα είναι από τους γονείς μου και τους κάτοικους της γενέτειράς μου. Στην πόλη Ομπζόρ κατοικούσαν πρόσφυγες από τη Στράντζα και τη Μικρά Ασία, τραγουδούσαν πολλά τραγούδια από την περιοχή. Οι άνθρωποι παρατήρησαν το ταλέντο μου και μου έδιναν τραγούδια που ερμηνεύω και μέχρι σήμερα. Από τη δεκαετία του ’60 του περασμένου αιώνα δούλευα με ορχήστρα δημοτικής μουσικής και τραγουδούσαμε σε στην ίδια σκηνή με τους διάσημους τραγουδιστές παραδοσιακής μουσικής – τις αδελφές Κούσλεβι, τον Γκεόργκι Τσιλινγκίροφ και άλλους. Στην ορχήστρα του Δήμου Βάρνας ήμουν οργανοπαίκτης (ακορντεόν και ταμπούρα) καθώς και σολίστ. Έχω πολλές αναμνήσεις. Είναι γνωστό ότι εκτός από τα τραγούδια της Στράντζα ερμηνεύω και τραγούδια που μιλούν αληθινές ιστορίες. Κάποτε σε μια συναυλία, ένας άνθρωπος από το κοινό φώναξε: «Κάνε με να κλάψω και μετά να χαμογελάσω με τα τραγούδια και τις ερμηνείες σου». Πριν περίπου 25 χρόνια ήμουν με την ορχήστρα «Ουβαλίισκι» σε περιοδεία στο Βέλγιο και την Ολλανδία, με σολίστες την Γιάνκα Ρούπκινα και εγώ. Δίναμε συναυλίες σε κατάμεστες αίθουσες με πολλά χειροκροτήματα. Μετά την ολοκλήρωση της συναυλίας σε μια βελγική κωμόπολη πήγαμε στο καμαρίνι να αλλάξουμε ρούχα, αλλά εκεί ήρθαν οι οργανωτές να μας ειδοποιήσουν, ότι οι ακροατές είναι ακόμα στην αίθουσα και μας περιμένουν. Πάλι εμφανιστήκαμε στη σκηνή, αυτή τη φορά χωρίς τις φορεσιέςκαι συνεχίσαμε να τραγουδάμε άλλη μισή ώρα. Συζητούσαμε και με τους Βουλγάρους που ήρθαν στη συναυλία μας για τη μεγάλη δύναμη, που έχει η παραδοσιακή μας μουσική.

Ο τραγουδιστής είναι ευγνώμων και για την υποστήριξη της οικογένειάς του:

Η γυναίκα μου Μαρία γεννήθηκε στην πόλη, αλλά κοντά μου αγάπησε το παραδοσιακό τραγούδι και άρχισε να το τραγουδάει. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν με τη μουσική – ο γιος μου τελείωσε μουσικό σχολείο με βιολί. Η κόρη μου ακολούθησε τον δρόμο μου. Τα εγγόνια μου τραγουδούν επίσης από μικρά παιδιά. Στο σπίτι μου μιλάμε μόνο για μουσική, οι φιλοξενούμενοί μας είναι είτε μουσικοί, είτε άνθρωποι που λατρεύουν τη μουσική. Τώρα οι νέοι ερμηνευτές δεν έχουν από πού να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριό τους, ενώ εγώ συνέλεξα ανά τα χρόνια πολλά τραγούδια. Με τη βοήθεια της οικογένειάς μου, κυκλοφόρησα 5-6 συλλογές τραγουδιών από το ρεπερτόριό μου με τις παρτιτούρες τους. Αργότερα, έγραψα και εγώ τραγούδια – εξάλλου κάθε δημοτικό τραγούδι είχε αρχικά τον δημιουργό του και στη συνέχεια έγινε μέρος της παραδοσιακής μας κουλτούρας.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα