Η Σόφια είναι μια γοητευτική πόλη, ιδιαίτερα αν την κοιτάξουμε μέσα από τα μάτια ενός ξένου, που ήρθε εδώ για να θέσει τα θεμέλια της ζωής, την οποία ονειρεύεται. Η Σόφια είναι αναντικατάστατο μέρος για να ζεις και να δουλεύεις, θεωρεί μια νεαρή και έξυπνη γυναίκα από τη Γερμανία, που ήρθε εδώ για να διδάσκει προσωρινά τη γερμανική γλώσσα στους φοιτητές. Η χώρα μας της αποκάλυψε το πιο ελκυστικό πρόσωπό της, και εκείνη αποφάσισε να μείνει για να μάθει τη γλώσσα και τα ήθη των Βουλγάρων. Έτσι, έξι χρόνια τώρα η γεννημένη στη Βόρεια Γερμανία Βίμπκε Μπάιχε μένει και εργάζεται στη Σόφια. Ασχολείται κυρίως με το ίδρυμα που ίδρυσε η ίδια για να βοηθά ταλαντούχους καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές. Η Βίμπκε προσφέρει το καλλιτεχνικό ατελιέ της σαν σκηνή, στην οποία να διαπρέψουν πολλοί μουσικοί, ζωγράφοι, ηθοποιοί που δεν έχουν πρόσβαση στα μεγάλα θέατρα της Σόφιας. Μια από τις νεότερες και αξιόλογες πρωτοβουλίες, διοργανωμένες από το The art Fondation της Βίμπκε Μπάιχε θα είναι φεστιβάλ των μουσικών του δρόμου, τέτοιο που δεν είχε μέχρι τώρα στην πόλη μας. Η Βίμπκε λέει ότι το Ίδρυμά της αποτελεί γέφυρα μεταξύ των γενεών στον πολιτιστικό χώρο της πρωτεύουσας. Εδώ παίζουν οι παλιοί ηθοποιοί, που δεν παίζουν πια στα μεγάλα θέατρα, για παράδειγμα ο Λιουμπομίρ Μπατσβάροφ και η Εμίλια Ράντεβα και άλλες γνωστές προσωπικότητες - λέει η Βίμπκε Μπάιχε και συνεχίζει:

Εδώ έρχονται και εντελώς νεαροί ηθοποιοί, για να μαθαίνουν το επάγγελμα από την παλιότερη γενιά. Μ’ αυτόν τον τρόπο συμβιώνουν μαζί τη ζωή ενός καλλιτέχνη – του ανθρώπου που αφιερώνει κάθε στιγμή της ζωής του στην τέχνη. Εκτός των μεγάλων σκηνών η στάση απέναντι στο κοινό εδώ είναι πολύ οικεία. Οι ηθοποιοί συναντούν το κοινό τους και μετά την παράσταση. Ο κάθε επισκέπτης μπορεί να μιλά με τους ανθρώπους στη σκηνή χωρίς να τηρεί απόσταση. Ευχαριστώ πολύ τον καλλιτέχνη Σβετλοζάρ Κνέζοφσκι, ο οποίος φτιάχνει την αφίσα μας. Δεν κάνουμε συμβιβασμούς με το αισθητικό επίπεδο των καλλιτεχνών στη σκηνή μας, γιατί προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε καλό γούστο στο κοινό απέναντι στην τέχνη.

Το πιο σημαντικό για να μάθεις τη γλώσσα και να ζεις σε ξένη χώρα είναι να την ερωτευτείς. Με την αγάπη επιτυγχάνονται τα πάντα, είναι πεπεισμένη η Βίμπκε Μπάιχε:

Όταν βλέπεις το μέλλον σου σε μια χώρα, τότε είσαι πιο διατεθειμένος να μαθαίνεις και να προσαρμόζεσαι στη ζωή των ντόπιων. Από την 1^η τάξη γυμνασίου άρχισα να μαθαίνω τα ρωσικά και όταν τελείωσα σλαβικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο, είχα ήδη πολλούς βουλγάρους φίλους. Ιδιαίτερα στη Δρέσδη – εκεί έχει μεγάλη βουλγαρική κοινότητα. Κάποιους από τους ανθρώπους αυτούς έβλεπα συχνά και έμαθα μερικές λέξεις στα βουλγαρικά. Σπούδασα στη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και την Πολωνία. Για πρώτη φορά όμως άρχισα δουλειά στη Βουλγαρία. Οι προσδοκίες μου για τη Βουλγαρία ήταν ότι στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Όταν έφτασα εδώ, ξαφνιάστηκα από τη δυτικοευρωπαϊκή εμφάνιση της Βουλγαρίας. Η διαφορά είναι ότι βρίσκεται πιο νότια και οι άνθρωποι είναι πιο θερμόαιμοι. Μου έκανε εντύπωση ότι οι Βούλγαροι έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους Γερμανούς. Έτσι, σιγά σιγά ερωτευόμουν τη χώρα και τους ανθρώπους. Όταν ήρθα στη Βουλγαρία, στην αρχή έμενα με ενοίκιο στο σπίτι μιας πολύ καλής ηλικιωμένη γυναίκα, που λέγεται Γκρέτι. Πρώην τραγουδίστρια της όπερας. Μου είπαν ότι μιλάει ρωσικά και δε θα έχω πρόβλημα να την καταλαβαίνω. Όταν συναντηθήκαμε όμως έμαθα ότι δε μιλάει ρωσικά, αλλά γαλλικά. Έτσι αναγκάστηκα να μάθω πολύ γρήγορα τα βουλγαρικά. Τότε είχα υποτροφία και δεν έπρεπε να δουλεύω 12 ώρες την ημέρα. Είχα ελεύθερο χρόνο και μαζί της γυρίζαμε τους δρόμους της Σόφιας. Με πήγε στην κεντρική λαϊκή αγορά, στα Ιαματικά Λουτρά, στα πάρκα. Μου έδειξε πολλά και μου διηγήθηκε πολλά για τη Σόφια. Επειδή είμαι καθηγήτρια γερμανικών, περιμένω οι μαθητές μου να μιλάνε πολύ καλά γερμανικά, το ίδιο όμως ισχύει και για μένα. Κάθε ξένος πρέπει να προσπαθήσει να προσαρμοστεί στο περιβάλλον, υποχρεωτικό στοιχείο του οποίου είναι η γλώσσα. Όταν αποφασίσει κανείς να μείνει κάπου, δεν πρέπει να αποφεύγει τους ντόπιους. Εγώ προσωπικά προτιμώ να είμαι κοντά σε Βουλγάρους, γιατί μέσω της επικοινωνίας μαθαίνω περισσότερα για τον πολιτισμό και τα έθιμά τους. Η Γερμανία είναι χώρα, στην οποία τα έθιμα δεν είναι αυτό που ήταν. Κατά τη γνώμη μου, αυτό οφείλεται στην ιστορία μας. Αυτό το πράγμα όμως δεν ισχύει για τους Βουλγάρους, οι οποίοι είναι περήφανοι για τις παραδόσεις τους.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα