Εδώ και λίγα χρόνια ο Ιβάν Πάνκεφ περνάει ένα μέρος από τον χρόνο του γυρίζοντας τον κόσμο. Αυτό που βλέπει και μαθαίνει, το διηγείται με κείμενα και φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του. Ο ταξιδιώτης, γνωστός στο παγκόσμιο δίκτυο ως Johnnie B. Goode, έχει επισκεφτεί πάνω από 30 χώρες. Του αρέσει να ταξιδεύει με ωτοστόπ και είναι βέβαιος ότι η άποψη του ωτοστόπερ είναι διαφορετική από του παραδοσιακού τουρίστα.

Πόσο τρελός πρέπει να είσαι για να γυρίζεις τον κόσμο με ωτοστόπ;

«Στη Βουλγαρία δεν είχα ταξιδέψει με ωτοστόπ», απαντά ο Ιβάν με γοητευτικό χαμόγελο. – «Όταν το 2012 είχαμε πάει με την φίλη μου στην Αργεντινή για το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι, αποφάσισα ότι θα ταξιδεύω έτσι. Ήταν παράξενο. Στεκόμασταν στο δρόμο, ντρεπόμασταν να σηκώνουμε τον αντίχειρά μας. Αλλά τα πράγματα προχώρησαν. Το μεγαλύτερο μου ταξίδι με ωτοστόπ ήταν 5 μήνες, από την Τουρκία ως το Ιράν και πίσω. Μου αρέσει να ταξιδεύω έτσι λόγω των τυχαίων συναντήσεων. Όταν ενοικιάζεις αυτοκίνητο ή ταξιδεύοντας με μέσα μαζικής μεταφοράς δεν έχεις τέτοια επαφή με τους ντόπιους, είσαι τουρίστας. Ενώ όταν ταξιδεύεις με ωτοστόπ, λίγο πολύ είσαι ένας από αυτούς.»

Αυτό βοηθάει τον Ιβάν γρήγορα να περνά από τον έναν πολιτισμό στον άλλον.

«Όταν ταξιδεύεις με ωτοστόπ, κοιμάσαι σε σκηνή, είσαι πιο ανοιχτός προς τον ξένο πολιτισμό», λέει ο Πάνκεφ. – «Γρήγορα μαθαίνεις, τι δεν είναι κατάλληλο να κάνεις. Για παράδειγμα, στο Ιράν πολύ γρήγορα μου εξήγησαν ότι εκεί να σηκώσεις αντίχειρα είναι ισοδύναμο στο δικό μας μεσαίο δάχτυλο (χυδαία χειρονομία) και έτσι δεν σταματάς αυτοκίνητο.»

Η πιο αξέχαστη συνάντηση του συνέβη ακριβώς στο Ιράν:

«Ήταν εμφανέστατο παράδειγμα για την ιρανική φιλοξενία», θυμάται ο Ιβάν. – «Με στοπ με πηρέ ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, με φορτηγό. Του είπα: «Άφησέ με εκεί που πας. Εγώ είμαι με σκηνή, θα μείνω εκεί να κοιμηθώ ή θα προχωρήσω.» Αυτός όμως με κάλεσε σπίτι του. Το σπίτι ήταν κουτάκι από τσιμέντο στη μέση του πουθενά. Φάγαμε βραδινό, ό, τι είχε. Μετά είπε: «Πάμε να κοιμηθούμε». Νόμιζα ότι όλοι θα ξαπλώσουμε στο πάτωμα - εκεί δεν είχε κρεβάτια, κοιμούνται και τρώνε στο πάτωμα χωρίς αυτό να είναι σημάδι φτώχιας. Αλλά ο άνθρωπος με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά πήγαν να κοιμηθούν έξω και μου άφησαν όλο το σπίτι με το κλιματιστικό.»

Πολλά ωραία μέρη έχει δει ο Ιβάν ανά τον κόσμο, αλλά αυτό που χαράχτηκε βαθύτερα στη συνείδησή του, είναι οι καταρράχτες του Ιγκουασού στην Αργεντινή.

«Ήταν τέλη χειμώνα - αρχές καλοκαιριού», θυμάται εκείνος. – «Είχε υπερχείλιση. Η θέα μου έκοψε την ανάσα. Αλλά αν γίνεται λόγος για νόστιμο φαγητό και καλό αλκοόλ, επισκεφτείτε τη Γεωργία.

Κάθε χώρα έχει τα δικά της ήθη και κρατάω κάθε μια από αυτές στην καρδιά μου. Η μεγαλύτερή μου αδυναμία είναι η Νότια Αμερική (αδικαιολόγητα λιγότερο δημοφιλής προορισμός για τους Βούλγαρους). Το μαργαριτάρι εκεί είναι το Εκουαδόρ - μικρή χώρα με ευγενείς ανθρώπους - ένα από τα κρυμμένα πλούτη της Νότιας Αμερικής. Σε αυτήν έχει τα πάντα - κορυφές πάνω από 6 000 μ., παραλίες, ζούγκλες».

Ο Ιβάν λέει ότι τα ταξίδια και οι συναντήσεις με διάφορους πολιτισμούς τον βοηθάνε να αναβαθμίσει τον εαυτό του ως προσωπικότητα.

«Πρώτον, τα ταξίδια άλλαξαν τη νοοτροπία μου για το τι χρειάζεται ο άνθρωπος», λέει ο Πάνκεφ. – «Όταν 4-5 μήνες ταξιδεύεις μόνο με τα μπαγάζια που κουβαλάς στην πλάτη, αντιλαμβάνεσαι ότι όσα λιγότερα έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι, το βάρος είναι μικρότερο. Από τότε προσπαθώ να μην φορτώνομαι με πράγματα. Από την άλλη, όταν τριγυρνά, ο άνθρωπος πείθεται ότι παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ανεξάρτητα πόσο διαφορετικοί φαίνονται. Θέλω να πω ότι έχουν οι ίδιεςεπιθυμίες. Ο καθένας θέλει σίγουρη δουλειά ή εισοδήματα, για να ζει άνετα, να μεγαλώσει τα παιδιά του. Ταξιδεύοντας ο άνθρωπος γίνεται πιο κοσμοπολίτης, μαθαίνει να αποδέχεται τους άλλους με τις διαφορές τους. Είναι ωραίο οι νέοι να ταξιδεύουν, γιατί έτσι βλέπουν τι υπάρχει στον κόσμο και συνειδητοποιούν καλύτερα τι θέλουν από τη ζωή.»

Μετάφραση: Άννα Νατσαρίδου