Συμπληρώνονται 25 χρόνια από μία από τις σημαδιακές ημερομηνίες στη βουλγαρική πολιτική ζωή – 4η Φεβρουαρίου 1997. Μαζικές κινητοποιήσεις λόγω της αποτυχίας της κυβέρνησης να λύσει μια σειρά κρίσεων έκαναν τον πρωθυπουργό Ζαν Βίντενοφ να υποβάλει την παραίτησή του στα τέλη του 1996. Η εξουσία πέρασε στα χέρια του Προέδρου της Δημοκρατίας Ζέλιου Ζέλεφ μόλις μερικές μέρες πριν παραδώσει το αξίωμά στον διάδοχό του Πέταρ Στογιάνοφ. Η κοινοβουλευτική ρουλέτα οδήγησε σε νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης για το ΒΣΚ. Ο Πρόεδρος Ζέλεφ όμως αρνήθηκε να την αναθέσει στον υποψήφιο πρωθυπουργού των Σοσιαλιστών Νικολάι Ντόμπρεφ. Ο Στογιάνοφ, με τη σειρά του, εκπλήρωσε την υποχρέωσή του σύμφωνα με το Σύνταγμα, αλλά στην πρώτη του ομιλία κάλεσε τους Σοσιαλιστές να επιστρέψουν την εντολή. Το ΒΣΚ δέχθηκε την έκκληση και ο Ντόμπρεφ επέτρεψε την εντολή. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διόρισε υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Στέφαν Σοφιγιάνσκι, η οποία αποκάλυψε τις διαστάσεις της οικονομικής καταστροφής, υπερασπίστηκε το εθνικό νόμισμα, συμφωνώντας για την ίδρυση Νομισματικού Συμβουλίου, υπέβαλε και την υποψηφιότητα της Βουλγαρίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Και όλα αυτά για μόλις μερικούς μήνες μέχρι τις εκλογές του Απριλίου του ίδιου έτους, τις οποίες με πλήρη πλειοψηφία κέρδισαν οι Ηνωμένες Δημοκρατικές Δυνάμεις.

Την επέτειο σχολίασε η Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας, Ηλιάνα Γιώτοβα, σε συζήτηση με θέμα "Εξουσία και ηγεσία 25 χρόνια αργότερα", την οποία διοργάνωσε το Ινστιτούτο "Νικολάι Ντόμπρεβ". "Αλλαγή δεν είναι μόνο να αντικατασταθεί μια κυβέρνηση με μια άλλη, είπε εκείνη. Αλλά να αλλάξουν οι πολιτικές για να οικοδομηθούν νέου είδους κοινωνικές σχέσεις. Τέτοια αλλαγή ξεκίνησε ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ρούμεν Ράντεβ με τον οποίο από την πρώτη μέρα της πρώτης θητείας μας μιλάμε ανοιχτά για λάθη στην διακυβέρνηση, για παρανομία, για έλλειψη αρμοδιότητας. Δεν είναι δυνατή συσπείρωση στο όνομα εθνικής ενότητας γύρω από προσωπικότητες και κομματα αλλά μόνο γύρω από αρχές και προτεραιότητες. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που μπορούμε να αποκομίσουμε από τα γεγονότα του 1997. Τα απολυταρχικά καθεστώτα είναι αδιέξοδα ενώ δημοκρατία δεν μπορεί να ονομαστεί κανένα καθεστώς που δεν είναι ανοιχτό για διάλογο και δεν αναζητά την επίτευξη συμφωνίας.