Το Σάββατο, οκτώ ημέρες πριν από τη μεγάλη χριστιανική εορτή της Ανάστασης του Χριστού, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της ημέρας που ο Σωτήρας ανέστησε τον Λάζαρο από τη Βηθανία. Ο γιος του Θεού επισκεπτόταν συχνά το σπίτι του κατά τη διάρκεια της ζωής του, και όταν ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά, οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία έστειλαν μήνυμα στον Σωτήρα, ελπίζοντας ότι θα τον βοηθούσε. Ο Χριστός, που βρισκόταν στις χώρες πέρα ​​από τον Ιορδάνη, έφτασε, όμως, τέσσερις μέρες μετά το θάνατο του φίλου του και βρήκε όλους να τον θρηνούν πικρά. Μέσα στη θλίψη τους, η Μάρθα και η Μαρία επέπληξαν τον Ιησού επειδή δεν ήρθε στην ώρα του. «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα», απάντησε ο Ιησούς και πήγε στον τάφο όπου τέθηκε ο Λάζαρος.

«Στην πραγματικότητα, αυτά τα λόγια του Κυρίου από το ευαγγελικό ανάγνωσμα μας ενθαρρύνουν ότι η πίστη στον Χριστό, στον Υιό του Θεού, μας δίνει ελπίδα για ζωή, η πίστη στον Χριστό μας σώζει από τον θάνατο και η πίστη στον Χριστό μας κάνει επίσης κοινωνούς της δόξας του Θεού - σημειώνει ο πατήρ Μποζιντάρ Μαρίνοφ από την εκκλησία της Σόφιας «Ύψωση Τιμίου Σταυρού του Κυρίου». Όταν ο Κύριος μαθαίνει ότι ο Λάζαρος πέθανε, καθυστερεί επίτηδες, για να δείξει όχι μόνο στους μαθητές του και στους συγγενείς γύρω από τον Λάζαρο, αλλά και σε εκείνους της πόλης, καθώς και σε όλους εμάς που ζούμε χιλιετίες μετά, ότι το θαύμα που θα κάνει, θα μας πείσει για την ανάσταση των νεκρών και για αυτήν την υπέροχη ιστορία».

Όταν ο Χριστός πηγαίνει στον τάφο του φίλου του Λαζάρου, κλαίει, αλλά όχι για την απώλειά του, αλλά γιατί βλέπει τα βάσανα των ανθρώπων και τον πόνο τους για τα χαμένα αγαπημένα τους πρόσωπα:

«Βλέπει τον θάνατο στον κόσμο, που δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό - σημειώνει ο πατήρ Μποζιντάρ Μαρίνοφ. - Βασίλευσε και κυριαρχεί, δηλητηριάζοντας τη ζωή. Αλλά ο Θεός μας έδειξε ότι ακόμη και πάνω από το θάνατο υπάρχει δύναμη, και αυτή είναι η δύναμή Του. Ο ίδιος ο Χριστός το εκδηλώνει με την εντολή «Λάζαρε δεύρο έξω!». Αυτό είναι το θαύμα της Αγάπης που θριαμβεύει επί του θανάτου. Έτσι, μέσω του θαύματος καθίσταται αδύνατο να μην πιστέψουμε και καθένας που πιστεύει στον Θεό και ζει σε Αυτόν, δηλαδή εκπληρώνει τις εντολές Του, θα αναστηθεί και δεν θα πεθάνει ποτέ».

Το νόημα της ταπεινοφροσύνης και της αποδοχής, παρά την ορατή και ορθολογική αντίληψη, είναι να αφεθούμε στα χέρια του Θεού. Και αυτό, σύμφωνα με τα λόγια του πατέρα Μποζιντάρ, σημαίνει «να λέμε όχι μόνο με λόγια, αλλά και με πίστη στην καρδιά και με όλη μας την ύπαρξη, όπως η Μάρθα: «Ναι, Κύριε, πιστεύω».

«Εδώ και στο εξής ο Θεός δείχνει συνεχώς πράγματα που φαίνονται να είναι πέρα ​​από το μυαλό μας που δεν μπορεί να χωρέσει όλα τα θαύματα που έκανε, αν και οι άνθρωποι τότε ζούσαν με την πίστη τους. Πίστευαν, για παράδειγμα, στην εμφάνιση αγγέλων, στις θεραπείες από τέτοιες ασθένειες που δεν θεραπεύονταν τότε, ακόμη και την ίδια την Ανάσταση, γιατί είναι γραμμένη στο Ευαγγέλιο. Τότε αρχίζουμε να θαυμάζουμε το γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός με την αγάπη και τη συγκατάθεσή του αφήνεται στο πιο τρομερό πράγμα - τον θάνατο. Έτσι, μας πείθει συνεχώς ότι ό,τι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο είναι δυνατό για τον Θεό.»

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα