23 vjet bashkë në çdo një moment, si në shtëpi ashtu dhe derisa  janë në punë. Kështu, në një fjali mund të përgjithësojmë jetën  e Olivie dhe Mitana Rosh. Ata janë njohur në Francë, por kanë zgjedhur  të vendosen dhe të krijojnë restorantin e tyre të vogël familjar francez (bistro) në Sofje. Që nga themelimi i tij, ai ka ndryshuar adresë vetëm një herë dhe sot ndodhet në zemër të një prej pjesëve më të bukura të Sofjes - lagja e vjetër hebreje, që ndodhet prapa ndërtesës së Banjës Minerale Qendrore. Këtu, pothuajse mbi çdo një godinë, historia ka lënë gjurmët e veta nga brenda dhe nga jashtë. Mjerisht ato prej tyre të cilat janë restauruar dhe të mirëmbajtura janë shumë të pakta:

“Ne jemi njerëz të cilët punojmë këtu dhe i kemi krijuar vendin tonë, por këtu është plotë godina të cilat janë të braktisura për shkak të pakujdesisë dhe papërgjegjshmërisë së pronarëve të tyre. Madje dhe një pjesë nga godina në të cilën gjendet restoranti ynë, është në një gjendje tmerruese. Kjo pjesë është pronë e bashkisë. Vite të tëra me radhë ajo nuk është kujdesur që ky vend të duket pak mëmikpritës dhe të shfrytëzohet në mënyrë më racionale.Në shtëpinë pranë nesh është gjendur restoranti më i vjetër në Sofje - "Gambrinus", i cili ka qenë një vend i preferuar i mijëra njerëzve deri në vitet '90. Aktualisht, kjo godinë është e pabanueshme, kurse tek ne vijnë shumë njerëz të cilët na tregojnë se kanë qenë klientë dhe madje kanë punuar aty”.

Në vendin e bistrosë së sotëm, deri përpara 20 vjetëve po kështu ka pasur një restorant. Ai ka strehuar një sallë birre çeke, kujtim për të cilën  është një vizatim nga Praga i ruajtur në mur në sallonin e vogël në katin poshtë.

Kur zgjedhin vendin, Mitana pohon se përreth ka qenë shumë pak e gjallëruar.

“Mbase iniciativa “KvARTal” tërhoqi më shumë njerëz të artit, të cilët hapën këtu atelietë e tyre. Mungon sinergjia mes të gjithë neve që jetojmë dhe punojmë këtu dhe nisma është shumë e bukur, por na duhet një mendim afatgjatë, më të qëndrueshëm dhe një përpjekje për të përfshirë më shumë njerëz në të - shpjegon Mitana, si një njeri që jo vetëm se jeton, por edhe punon në lagjen që strehoi  festivalin e të dashur të kryeqytetit. - Por kjo vlen jo vetëm për këtë lagje, por edhe për të gjitha të tjerat.Megjithatë, ndjenja për një komunitet të bashkuar nuk është diçka që mund ta rrënjosësh tek dikush sot për nesër, pavarësisht se, mendoj se unë dhe Olivie, si dhe fqinjët që jetojnë dhe punojnë rreth nesh, arritëm ta realizojmë këtë."

Si një shembull në këtë drejtim, gruaja tregon një detaj të vogël por shumë të rëndësishëm, me të cilin ajo do që të pasurojë qëndrimin e vet personal ndaj çdo një klienti të veçantë, i cili ka kapërcyer pragun e lokalit -kuleta të punuara me dorë në të cilat duhet të vendoset fatura.

“Tani vonë, një djalë që punon çanta nga materiale të ricikluara u bë fqinji ynë. Mendoj  që të porosis të më qepë portofola në të cilat të vendosim llogarinë e klientëve tanë. Fqinja jonë Nadezhda Georgjieva krijoi pikturën të cilën e përdorim për një vizion të restorantit. Domethënë, gjithçka që më duhet për ta paraqitur faturën në mënyrë elegante, do të mund ta marr nga lagjja. Qëndrimi  dhe sjellja ndaj fqinjëve duhet të jetë si ndaj njerëzve me të cilët mund të plotësojmë njëri-tjetrin, të bashkëpunojmë, dhe jo si njerëz që janë konkurrentët tanë.”

Familja ka dy djem. Më i madhi tanimë i rritur, është një adhurues i ragbi kurse i vogli, i cili është 11 vjeç, do të donte të bëjë diçka për të "bërë para", tregon duke qeshur babai i tij. Të paktën tani për tani ideja për të trashëguar prindërit e vet në restorant nuk është afër zemrës as të njërit as të tjetrit, por ama janë busulla e tyre për një shije sa më të mirë, pasi janë njohës të ushqimit të gatuar në shtëpi.

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva

Foto: arkiv personal