Η Βουλγαρία επίσης έχει προβάλει αντίσταση στο κομμουνιστικό καθεστώς, που ήρθε στην εξουσία στη χώρα μας μέσω πραξικοπήματος στις 9 Σεπτεμβρίου 1944, και ήρθε η στιγμή αυτή η ιστορία, που δε διδάσκεται στα σχολεία, να δει το φως της δημοσιότητας. Πολύ πριν την επανάσταση στην Ουγγαρία και την Άνοιξη της Πράγας υπήρξε στη χώρα μας ένοπλο κίνημα κατά των κατοχικών δυνάμεων του Κόκκινου Στρατού και του σταλινικού μοντέλου διοίκησης.

«Δεν πρόκειται να δείξω έλεος. Με το μέτρο το δικό σας θα σας κρίνω», λέει ο Γκεράσιμ Τοντορόφ, αρχηγός του Έκτου αποσπάσματος του Πίριν, σε επιστολή του προς την κομμουνιστική διοίκηση του χωριού Βλάχι, στην οποία επεξηγεί πως ο λαός δεν πρόκειται να δεχτεί τις δολοφονίες, τις ληστείες και τα κακουργήματα της κόκκινης εξουσίας. Το 1947 ο Γκεράσιμ Τοντορόφ οργανώνει παράνομη ομάδα που αντιστέκεται στον βίαιο εκμακεδονισμό από πλευρά του Βουλγάρικου Κομμουνιστικού Κόμματος και μαζί με τους ομοϊδεάτες του δρα κατά της συνολικής πολιτικής της νέας εξουσίας. Το παράδειγμά του ακολουθούν άλλες 600 ομάδες που ξεκινούν ένοπλη αντίσταση την περίοδο 1944 - 1955. Εξαιτίας του ότι κρύβονται στο δάσος που στα βουλγάρικα λέγεται «γκορά» οι επαναστάτες ονομάζουν τους εαυτούς τους «γκοριάνοι», δηλαδή άνθρωποι του δάσους.

«Πρόκειται κατά βάση για χωρικούς, των οποίων η νέα εξουσία έχει κατασχέσει τη γη, για να δημιουργήσει τα επονομαζόμενα συνεταιριστικά αγροκτήματα, που είναι χαρακτηριστικά για το κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο», λέει ο Ατανάς Κιριάκοφ, σκηνοθέτης του μοναδικού ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί για τους γκοριάνους. – «Η γη για αυτούς τους ανθρώπους ήταν πολύ σημαντική, ήταν ο ιδρώτας και ο επιούσιός τους, το μέλλον των παιδιών τους.»

Οι άνθρωποι έπασχαν από τη νέα κατάσταση και όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να πάρουν τα δάση υποστήριζαν τους γκοριάνους, τους εφοδίαζαν και τους έκρυβαν. Η εξουσία πάλι στέλνει ξοπίσω τους ολόκληρο στρατό. Ενάντια σε 80 άτομα στην περιοχή του Σλίβεν τάσσονται 30 000 στρατιώτες.

«Στα επίσημα έγγραφα διαφαίνεται ο φόβος της εξουσίας από την αντίδραση των γκοριάνων και υπάρχουν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία για τις μεθόδους για την εκκαθάρισή τους», λέει ο Ατανάς Κιριάκοφ, που μελέτησε τα αρχεία της Κρατικής Ασφάλειας. – «Αυτά τα έγγραφα είναι πιο τρομακτικά και από τις διηγήσεις των επιζώντων επαναστατών. Εμείς ζούσαμε σε ένα γκρίζο κράτος που χρησιμοποιούσε κάθε μέσο για να μας μετατρέψει σε άμορφη μάζα.»

Όσοι γκοριάνοι δεν σκοτώνονται στις μάχες, καταδικάζονται σε θάνατο ή φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκείνοι καταλαβαίνουν πως ο αγώνας τους είναι καταδικασμένος και παύουν να ελπίζουν πως η Δύση θα τους βοηθήσει. Το κίνημα διαλύεται χάρη σε προδότες και πράκτορες.

Σύντομα αναμένεται οι γκοριάνοι να αποκατασταθούν. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρόκειται να απονείμει σε 30 αρχηγούς επαναστατικών ομάδων «Μετάλλιο Κοινωνικής Προσφοράς».

«Αυτή είναι μια πολύ καλή πρωτοβουλία», λέει ο Νικολάι Πάνκοφ, γιος του Πάνκο Πάνκοφ, που εφοδίαζε τους γκοριάνους του Σλίβεν. – «Δυστυχώς έχουν ξεχαστεί τα ονόματα των θυμάτων, ούτε τα κόκαλά τους δεν ξέρουμε πού είναι θαμμένα. Οι άνθρωποι, ακόμα και οι απόγονοί τους, συνεχίζουν να σιωπούν. Θα ήταν καλό να βγουν στο φως τα γεγονότα και να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ αυτούς που πήραν τα όπλα, για να υπερασπιστούν τη γη και τις επόμενες γενιές.»