Ο Γιορντάν Σίβκοβ είναι από το Ντόμπριτς (ΒΑ Βουλγαρία). Ασχολείται με την αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων εδώ και 15 χρόνια και συμμετέχει πάντα στα Μεσαιωνικά Φεστιβάλ του Βελίκο Τάρνοβο. Στον ελεύθερο χρόνο του μελετά την παρασκευή υποδημάτων από διάφορες ιστορικές περιόδους του βουλγάρικου κράτους.

Όταν πηγαίνουμε στα μουσεία σπάνια προσέχουμε τι υποδήματα φορούσαν οι άνθρωποι παλιότερα. Τα παπούτσια έχουν άμεση σχέση με τις συνθήκες διαβίωσης. Σήμερα οι άνθρωποι είναι αρκετά εξαρτημένοι από την μόδα αλλά στο παρελθόν και τα ρούχα και τα παπούτσια είχαν βασικό στόχο να είναι άνετα έτσι ώστε να μην ενοχλούν τις κινήσεις κατά τις καθημερινές δραστηριότητες.

Όταν συναντηθήκαμε με τον Γιορντάν φορούσε όμορφες μπότες με κόκκινα κεντήματα, αναπαράσταση υποδημάτων από το Δεύτερο Βουλγάρικο Κράτος (1185-1396).

«Όταν κάνουμε αναπαράσταση μιας ιστορικής εποχής προσέχουμε τα ρούχα και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε να ανταποκρίνονται στην τότε πραγματικότητα, λέει για την ΒΕΡ ο Γιορντάν Σίβκοβ. Γι΄ αυτό πηγαίνουμε στα μουσεία και διαβάζουμε ιστορικές πηγές. Π.χ. η επεξεργασία του δέρματος τον 12^ο αιώνα γινόταν με διαφορετική τεχνολογία που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή. Οπότε τα σημερινά δέρματα πρέπει να τα επεξεργαζόμαστε επιπλέον. Χρησιμοποιούμε πάντα φυσικά υλικά κι ας είναι πιο δύσκολο να βρεθούν λόγω του ότι είναι πιο ακριβά και υπάρχουν οικολογικά επιχειρήματα κατά της χρήσης τους. Τα υποδήματα και στο Πρώτο και στο Δεύτερο Βασίλειο ήταν συνήθως από δέρμα αλόγου. Τα παπούτσια άλλαξαν πολύ όταν οι άνθρωποι σταμάτησαν να ιππεύουν καθημερινά». 

Οι μπότες στα παλιά χρόνια είχαν άμεση σχέση με την ιππασία γιατί τα άλογα ήταν το βασικό μεταφορικό μέσο.

«Κατά το Πρώτο Βουλγάρικο Βασίλειο (681-1018) οι αναβολείς ήταν φαρδιοί και οι μπότες δεν είχαν ανάγκη από σόλα. Μοιάζουν με κάλτσες, οι μάστορες απλά στρογγύλευαν το δέρμα και το έραβαν από κάτω. Μέσα έβαζαν πάτους από ξερό χορτάρι. Αργότερα οι αναβολείς έγιναν πιο λεπτοί και δημιουργήθηκε η ανάγκη τα παπούτσια να έχουν σόλα η οποία μάλιστα άρχισε και να χοντραίνει. Τα τακούνια δεν εμφανίστηκαν στην υποδηματοποιία σαν γυναικείο αξεσουάρ. Πρώτα άρχισαν να τα χρησιμοποιούν οι άντρες. Οι παλιότερες μπότες φτιάχνονταν με μεγαλύτερα κομμάτια δέρμα. Αλλά κάποια στιγμή όταν ήρθαν πιο φτωχικά χρόνια άρχισαν να χρησιμοποιούν κάθε κομματάκι δέρματος– ένα για την μύτη άλλο για την φτέρνα – και χρειάζονταν περισσότερες ραφές. Για πολλά χρόνια τα παπούτσια φτιάχνονταν συμμετρικά. Το να είναι διαφορετικό το δεξί από το αριστερό παπούτσι άρχισε να συνηθίζεται τον 19^ο αιώνα. Στην Αγγλία κάποια στιγμή εμφανίστηκε η μόδα οι μύτες των παπουτσιών να είναι μυτερές και μακριές. Όσο πιο μακριά η μύτη τόσο πιο πλούσιος ο κάτοχος. Έπρεπε μάλιστα να τις δένουν ή να τις διπλώνουν γιατί δεν ήταν καθόλου βολικό να περπατάνε αλλά μόδα, τί να κάνεις. Εγώ προσωπικά δεν ακολουθώ μόδες. Μου αρέσουν οι βουλγάρικες μεσαιωνικές μπότες. Με βολεύουν στο περπάτημα, είναι φτιαγμένες από ποιοτικά και ανθεκτικά υλικά και είναι καλαίσθητες».

Κείμενο: Ζντράβκα Μασλιάνκοβα

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα

Φωτογραφίες: Ζντράβκα Μασλιάνκοβα