Το προσφυγικό κύμα είναι το πιο συζητούμενο θέμα τώρα τελευταία. Και όσο και να είναι απρόσμενο – η επιλογή δεν είναι πλέον ανάμεσα στην ανεκτικότητα και την μη ανεκτικότητα, αλλά στο να είμαστε ανεκτικοί και να παραμελούμε τα προβλήματα των ανθρώπων, που αναζητούν άσυλο.
Το ότι το πρόβλημα λείπει στις στήλες των εφημερίδων δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχει. "Η τέχνη είναι μεγάλο μάθημα ειλικρίνειας", λέει ο Ροντέν, ενώ τα ΜΜΕ θα έπρεπε να είναι υπέροχο μάθημα αντικειμενικότητας και ειλικρίνειας. Που είναι το λάθος;
Τα μέσα ενημέρωσης χρειάζονται και προσφεύγουν στην προστασία ορισμένων πολιτικών κύκλων. Ο προσανατολισμός των ΜΜΕ προς τη δεξιά ή προς την αριστερά από την μία πλευρά είναι ελεύθερη απόφαση και ζήτημα πολιτικής. Από την άλλη, όμως, αυτό οδηγεί σε απομάκρυνση από την υποχρέωση για ουδετερότητα στον ρόλο των μίντια να ενημερώνουν και να καλύπτουν την κοινωνική πραγματικότητα, που είναι αντικείμενο της παρακολούθησής τους.
Η ελευθερία του λόγου, η ελεύθερη πληροφορία δίνει, αλλά και αφαιρεί την προσωπική ελευθερία πρόσβασης στην αλήθεια μέσω της δυνατότητας για φιλτράρισμα και χειραγώγηση. Η ιδέα για τους πρόσφυγες συχνά συνδέεται με τις έννοιες "ρύπανση" και "μόλυνση", ενώ το έθνος παρουσιάζεται στα ΜΜΕ ως "σώμα". Όταν το έθνος παρουσιάζεται σαν σώμα, οι πρόσφυγες εμφανίζονται λοιμώδης νόσος ή φυσικό εμπόδιο.
Μιλάμε για «αρνητική» και «θετική» διάκριση, αλλά οι αναλύσεις δείχνουν νέο τύπο διάκρισης – ουδέτερη, με την οποία τα μέσα ενημέρωσης δεν οδηγούν σε αλλαγή. Η έλλειψη μη ανεκτικής γλώσσας δεν σημαίνει, ότι είμαστε ανεκτικοί και δεν βοηθά να αλλάξει η κοινωνική στάση απέναντι στους πρόσφυγες.
Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα
