Μία εβδομάδα πριν το Πάσχα η εκκλησία δοξάζει την Аνάσταση του Λαζάρου. Στο βουλγαρικό φολκλόρ αυτή η γιορτή συνδέεται με την άνοιξη σαν μεταβατική περίοδο και σύμβολο της αναγέννησης της ζωής, της αφύπνισης των φυσικών στοιχείων, της νεότητας και της νέας αρχής.

Το «λαζαρούβανε» είναι έθιμο, που είχε μεγάλη σημασία για την κοινωνικοποίηση των νεαρών κοπελών. Θεωρούταν πώς κορίτσι, που δεν συμμετείχε στο έθιμο, δεν μπορεί να παντρευτεί. Ομάδες κοριτσιών, οι λεγόμενες «λάζαρκες» γύριζαν όλο το χωριό. Ο λαός πίστευε, ότι έφεραν σε όλους υγεία και ευημερία. Τα τραγούδια μάθαιναν από κορίτσια, που συμμετείχαν στο «λαζαρούβανε» την προηγούμενη χρονιά. Μερικοί από τους στίχους των τραγουδιών είναι ευχή προς τις ίδιες τις «λάζαρκες»: «Φύγε, Λάζαρε, φύγε και του χρόνου να ξανάρθεις, αν με βρεις νύφη, θα σου φέρω κούκλα.» Οι κοπέλες υπόσχονταν στον Λάζαρο και πλουσιότερα δώρα, εάν το επόμενο χρόνο είναι με παιδί στα χέρια.

Κάνοντας συμβολικό κύκλο, οι «λάζαρκες» οπωσδήποτε επέστρεφαν στο σημείο, από το οποίο ξεκίνησαν. Όλο το χρόνο τραγουδούσαν, χόρευαν και αν συναντούσαν κάποιον στον δρόμο, τραγουδούσαν ειδικά τραγούδια γι’ αυτόν.

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα